Nieskromnie czy nie skromnie? Jak to zapisać? Która forma jest poprawna?
Pytania dotyczące pisowni partykuły nie z różnymi częściami mowy pojawiają się bez przerwy. Kiedy dane słowo lub frazę zapisać łącznie, a kiedy rozdzielnie? Jak to wygląda w przypadku przysłówka będącego tematem tego poradnika? Nieskromnie czy nie skromnie? Odpowiedź oraz znajdziecie poniżej.
Nieskromnie czy nie skromnie? Poprawna forma
Łącznie czy rozdzielnie? A może jest to jeden z tych wypadków, gdy obie te formy są poprawne? Te wątpliwości budzi zapis ‘nie’ z częściami mowy takimi jak na przykład przysłówek. Która forma jest więc poprawna?
To jeden z tych wyjątków, gdzie wszystko zależy od kontekstu naszej wypowiedzi, bowiem zarówno forma z zapisem łącznym, czyli nieskromnie, jak również forma z zapisem rozdzielnym, czyli nie skromnie są poprawne. Zważywszy jednak, że kluczową rolę odgrywa tutaj kontekst wypowiedzi, jedna i druga forma nie mogą być używane wymiennie. Zastosowanie jednej albo drugiej zupełnie zmieni znaczenie naszej wypowiedzi.
Nieskromnie czy nie skromnie? Jak poprawnie to zapisać?
Kiedy więc zastosujemy pisownię łączną? Reguła języka polskiego mówi, że partykułę ‘nie’ zapisujemy razem z przysłówkami w stopniu równym, jak na przykład w zdaniach:
- Nieskromnie powiem, że całkiem dobrze wyglądam w tych ubraniach.
- Dużo osób zwraca uwagę na to, że zachowujesz się nieskromnie.
- Może zabrzmi to nieskromnie, ale uważam, że jestem najładniejsza w całej szkole.
Nieskromnie czy nie skromnie? Uwaga na wyjątek!
Kiedy zatem prawidłowo będzie gdy zastosujemy pisownię rozdzielną? Możemy to zrobić gdy w zdaniu chcemy podkreślić przeciwieństwo, wtedy partykułę ‘nie’ zapisujemy osobno, jak na przykład w zdaniach:
- Ubierasz się nie skromnie, lecz bardzo wyzywająco.
- Dom moich znajomych urządzony jest nie skromnie, a bardzo bogato.
- Mówił o sobie nie skromnie, ale przechwalając się wszystkim. Można było odnieść wrażenie, że czasem zmyśla.
Nieskromnie czy nie skromnie? Przykład z literatury
Tadeusz też posępny, nic nie jadł, nic nie pił,
Zdawał się słuchać rozmów, oczy w talerz wlepił;
Telimena mu leje wino, on się gniewa
Na natrętność; pytany o zdrowie — poziewa.
Ma za złe (tak się zmienił jednego wieczora),
Że Telimena zbytniedo zalotów skora;
Gorszy się, że jej suknia tak wcięta głęboko,
Nieskromnie — a dopiero, kiedy podniósł oko!
Aż przeląkł się; bystrzejsze teraz miał źrenice.
Ledwie spojrzał w rumiane Telimeny lice,
Odkrył od razu wielką, straszną tajemnicę —
Przebóg! naróżowana!
Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz
