Erudycja – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia
Co to jest erudycja? To pewna cecha, którą może posiadać człowiek. Nie jest ona jednak cechą wrodzoną, lecz nabytą. Czym charakteryzuje się erudycja? Jakie synonimy ma ten wyraz? Tego wszystkiego możecie się dowiedzieć z treści niniejszego artykułu.
Erudycja – etymologia, czyli o pochodzeniu wyrazu
Wyraz erudycja pochodzi z łaciny. Jego źródłem jest łacińskie ērudītiō, co oznacza 'nauczanie; wykształcenie, wiedza'.
Erudycja – co to jest? Znaczenie wyrazu
Erudycją nazywamy wszechstronną wiedzę na jakiś temat. Wiedza ta może dotyczyć przeróżnych dziedzin. Osoba, która taką wiedzę posiada, to erudyta. Zainteresowania erudyty mogą dotyczyć jednocześnie zarówno dziedzin humanistycznych, jak i ścisłych. Właśnie to jest znakiem rozpoznawczym erudycji. Erudycję można nabyć samemu, ponieważ wynika ona z dużego oczytania i zdobycia dobrego wykształcenia.
Erudycja – synonimy i wyrazy bliskoznaczne
Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest erudycja, co to znaczy, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.
- Uczoność,
- mądrość,
- wiedza,
- oczytanie,
- szerokie horyzonty.
Erudycja – wyrazy pokrewne
- Erudyta,
- erudytka,
- erudycyjny,
- erudycyjna,
- erudycyjne,
- erudycyjnie,
- erudycyjność.
Erudycja – kolokacje, czyli popularne połączenia z tym słowem
- Błyskotliwa, imponująca, niezwykła, ogromna, wielka, wszechstronna erudycja,
- erudycja historyczna, humanistyczna, muzyczna…,
- erudycja autora, erudycja i elokwencja, erudycja i inteligencja, erudycja i oczytanie, wiedza i erudycja,
- brak, popis, poziom erudycji,
- podziwiać czyjąś erudycję,
- błysnąć, błyszczeć, imponować, popisywać się, wyróżniać się erudycją.
Przykłady użycia wyrazu erudycja z literatury
Wysoki stopień kultury, erudycję i polot filozoficzny spotykamy u kilku najmłodszych beletrystek i poetek naszych.
Nowele Marii Jehanne-Walewskiej (hr. Wielopolskiej) i Ewy Łuskiny to raczej najsubtelniejsze mozaiki, z mozolnych szperań po starych papirusach złożone, aniżeli zręczna fabuła najeżonych intrygami opowieści, jakich — zwłaszcza od piór kobiecych — wymagano dotąd.
Cecylia Walewska, Kobieta polska w nauce
Żur, chociaż liczył zaledwie czterdzieści lat, znał się na wszystkim tak, że usprawiedliwiał tym swoją renomę najbardziej doświadczonego dziennikarza w Polsce. […]
W redakcji był nieoceniony, spełniając rolę encyklopedii, książki adresowej, spisu klientów, słownika, chronologii podręcznej, skorowidza ustaw, herbarza, kalendarza i kroniki towarzyskiej. Wiedział wszystko o wszystkim i wszystkich.
Wprost przerażał bezmiarem swej erudycji i fenomenalną pamięcią, pochłaniającą i rejestrującą cokolwiek tylko którykolwiek z jego pięciu zmysłów zdołał odczuć.
Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kiwony
