Mieli czy mięli? Jak to zapisać? Poprawna forma

W języku polskim wiele jest słów, których zapis powoduje, że wśród użytkowników naszej ojczystej mowy budzą się wątpliwości. Jak poprawnie zapisać tytułowy czasownik, aby nie zawierał błędu? Mieli czy mięli? Która z tych form jest prawidłowo zapisana? Czy obie z nich mogą stanowić tę właściwą? Odpowiedź w poniższym tekście.

Mieli czy mięli? Jak to zapisać? Poprawna forma

Gdy mamy do czynienia z sytuacją, w której przychodzi wybrać nam zapis między ę a e oraz ą a om, zaczynamy się zastanawiać kiedy powinniśmy użyć akurat tego wariantu, a kiedy nie. Jak to jest w przypadku mieli i mięli? Która z tych możliwości jest właściwa?

Otóż, obie formy są poprawne. Słowa mają jednak inne znaczenia. Ich użycie zależy więc od kontekstu. Niewłaściwe użycie skutkuje rzecz jasna popełnieniem błędu.

Forma mieli to forma trzeciej osoby liczby mnogiej (one/oni) czasu przeszłego czasownika mieć. Mieli pochodzi od słowa mieć, czyli posiadać coś, być właścicielem czegoś, być wyposażonym w coś lub składać się z czegoś, doznawać jakichś wrażeń lub odczuć, znajdować się w jakieś sytuacji, brać w czymś udział, być zobowiązanym do czegoś, charakteryzować się czymś.

Mieli wiąże się także z czasownikiem mielić, które oznacza przerobienie czegoś na proszek lub miazgę. W tym przypadku jest to czasownik w trzeciej osobie, w czasie teraźniejszym. Przykład: Młyn mieli zboże.

Forma mięli także jest poprawna. Jest to forma trzeciej osoby liczby mnogiej (oni) czasu przeszłego czasownika miąć (gnieść coś, ściskać). Mięli to czasownik w trzeciej osobie, w czasie przeszłym. Na przykład w zdaniu: Oni dla zabawy mięli kartki, robiąc z nich kulki, a następnie rzucali je do kosza.

Mieli czy mięli? Przykłady zdań

Mieli czy mięli? Przykłady z literatury

„Ależ ja szaleję!… — myślał. — Jeżeli kogo, to chyba jej nie powinien bym podejrzewać… Nie, to musi się skończyć!… Nasi krewni albo będą mieli mnie z nią, albo wcale nie będą mnie mieli…”.

Podobne myśli nasunęły się i pannie Solskiej, gdyż po wyjściu brata rzekła:

— Albo mnie psuje się coś w głowie, albo nasz dom składa się z samych bzików…

Potem schwyciwszy Madzię za szyję zaczęła ją całować i szeptać z niezwykłą czułością:

— Madziuś, ja widzę, że ciebie coś trapi… Otóż, jako doświadczeńsza, mówię ci, że… nie trzeba nigdy upadać na duchu… Nieraz człowiek sądzi, że jest w położeniu bez wyjścia, a tymczasem po kilku dniach rzecz wyjaśnia się i przybiera jak najlepszy obrót…

Bolesław Prus, Emancypantki

Przez drzwi korytarza, który prowadził do kuchni, ujrzał Wielką Nanon przy ogniu, gotującą się siąść do kołowrotka, aby się nie mieszać do zabawy.

— Nanon — rzekł, wychylając się na korytarz. — Zgaś ogień i światło i chodź tu do nas. Do kata, wystarczy przecież sali dla nas wszystkich.

— Ale państwo będą mieli gości.

— A cóżeś ty gorszego od nich? I oni są z żebra Adama, jak i ty.

Grandet podszedł do prezydenta i rzekł:

— Czy pan sprzedał swoje wino?

— Dalibóg nie, zachowam je dla siebie. Jeżeli teraz wino jest dobre, za dwa lata będzie jeszcze lepsze. Właściciele, wie pan o tym, przysięgli sobie utrzymać umówioną cenę: w tym roku Belgowie nie dadzą nam rady. Jeżeli odjadą, ano cóż, to wrócą.

Honoré de Balzac, Eugenia Grandet