Empiryk – kto to jest? Definicja, synonimy, słownik

Gdy słyszymy słowo empiryk, pierwsze skojarzenie, które przychodzi na myśl, to empiryzm. Jest to jak najbardziej słuszne, bo oba te słowa są ze sobą związane. Co łączy empiryka i empiryzm? Jakie są synonimy omawianego wyrazu? Odpowiedzi znajdziecie w poniższym tekście.

Empiryk – kto to jest? Definicja słowa

1Empiryk to człowiek, który większe zaufanie pokłada w doświadczeniu niż w rozumowaniu. Zasoby wiedzy z jakiejś dziedziny empiryk zawdzięcza własnemu doświadczeniu. Wszystkie umiejętności potrzebne do wykonywania jakichś czynności zostały nabyte przez niego także dzięki praktyce.

2Empiryk to również zwolennik empiryzmu, jednego z nurtów w filozofii.

Empiryk – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, kto to jest empiryk, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Empiryk – wyrazy pokrewne

Empiryk – pochodzenie słowa, czyli o etymologii

Słowo empiryk pochodzi bezpośrednio od łacińskiego wyrazu empiryzm, które oznacza coś opartego na doświadczeniu.

Przykłady użycia wyrazu empiryk

Zrodził się mit, iż psycholog stojący bliżej praktyki wie lepiej, jak rozwiązywać problemy tejże praktyki. Wie lepiej, gdyż – argumentuje się – obcuje „na co dzień” z przedmiotem swej zawodowej troski, wczuwa się w niego. Jego wiedza jest „gorąca”. Z kolei psycholog-teoretyk, ograniczony uniwersyteckimi murami swojego laboratorium, nie jest w stanie służyć wprost praktyce społecznej. Jego wiedza jest „zimna”. Ale już Arystoteles w Metafizyce zauważył, iż: „Myślimy jednak, że poznanie i zdolność rozumienia należą raczej do wiedzy niż do doświadczenia, i sądzimy, że ludzie wiedzy są mądrzejsi od empiryków, bo mądrość zależna jest we wszystkich przypadkach raczej od wiedzy. […] Krótko mówiąc, oznaką człowieka posiadającego wiedzę i człowieka, który jej nie posiada, jest możliwość uczenia i dlatego uważamy, że umiejętność jest bardziej wiedzą niż doświadczeniem, tamci bowiem mogą uczyć, a ci drudzy nie”.

Jerzy Brzeziński, Metodologia badań psychologicznych

Przed wojną peloponeską niewiele było wiadomo o tej sztuce. Hipokrates zyskał jej powagę: wszystko, co on ustalił, Chryzyp wywrócił: z kolei znowuż Erazistrat, wnuk Arystotelesa, obalił wszystko, co Chryzyp o tym napisał. Po tych przyszli empirycy, którzy obrali drogę cale odmienną od poprzedników w uprawianiu tej sztuki. Kiedy powaga tych ostatnich zaczęła się starzeć, Hierofil wprowadził w użycie inny rodzaj medycyny, który znowuż Asklepiades zwalczył i unicestwił. W ich miejsce zyskały sobie uznanie opinie Themizona, później Muzy; jeszcze później Weksjusza Walensa, lekarza wsławionego poufałością, w jakiej żył z Messaliną.

Michel Eyquem de Montaigne, Próby