fbpx
Internetowa poradnia językowa Polszczyzna.pl. 10+ redaktorów, 20 000+ haseł, 1 000 000+ czytelników każdego miesiąca.
Polszczyzna Logo
sprawdź...

Kibić – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady

Kibić jest współcześnie słowem zapomnianym, archaicznym, spotykanym jedynie w literaturze. W codziennej mowie już raczej nikt go nie używa. Ale kiedyś było zupełnie inaczej. Co nazywano kibicią? Jakie są synonimy kibici? Ten artykuł przedstawi Wam wszelkie wyjaśnienia dotyczące tego słowa.

Kibić - co to znaczy? Co to jest? Przykłady, synonim, słownik Polszczyzna.pl

Kibić – co to jest? Znaczenie słowa

Kibić to dawniej część ciała kobiety obejmująca obszar od ramion po biodra, a więc piersi i brzuch, a mówiąc bardziej ogólnie –  tułów. Kibicią nazywano również zwężenie ciała u kobiet, znajdujące się powyżej bioder i poniżej żeber; dziś tę część kobiecego ciała nazywamy talią. Początkowo było to określenie poetyckie oznaczające szczupłą kobiecą talię. Od rzeczownika kibić utworzył się również przymiotnik kibitny, a dziś powiedzielibyśmy zgrabny, smukły.


Kibić – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest kibić, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

  • talia,
  • pas,
  • stan.

Kolokacje, czyli popularne połączenia ze słowem kibić

  • smukła, wiotka, zgrabna kibić.

Etymologia

Kibić została przez nas zapożyczona z języka rosyjskiego. Pochodzi od słowa kibíť, co oznacza 'obłąk', 'pałąk', wygiętą drewnianą część łuku.

Przykłady użycia słowa kibić

Czego bym nie dał, żeby być jednym z nich! Lecz, oczywiście, nie okazałbym się tak okrutny jak oni, wierzajcie! Za wszystkie skarby świata nie ośmieliłbym się potargać gładko uczesanych włosów pięknej siostrzyczki ani też zerwać z jej stopy miniaturowego pantofelka… Nie ośmieliłbym się również, za nic na świecie, objąć wiotkiej i kształtnej jej kibici, jak to te małe nicponie czyniły podczas zabawy, bez wszelkiej ceremonii, gdyż obawiałbym się, żeby moja ręka za podobną zbrodnię nie pozostała już na zawsze zgięta.

Charles Dickens, Opowieść wigilijna

— Uzyskałam te pieniądze, rozporządzając tym, co do mnie nie należało — zawołała hrabina, zalewając się łzami.
Delfina, wzruszona, zapłakała także, tuląc głowę do szyi siostry.
— Więc to wszystko prawda — wyrzekła.
Anastazja spuściła głowę; pani de Nucingen otoczyła jej kibić ramieniem, ucałowała ją czule i przytuliła do piersi.
— Tu znajdziesz zawsze miłość, a nigdy sądzona nie będziesz — powiedziała.

Honoré de Balzac, Ojciec Goriot

Napisane przez

Absolwent politologii. Język polski to jego pasja. Kwestie związane z polszczyzną interesują go od czasów liceum. W wolnych chwilach lubi słuchać dobrej muzyki.

X