Krótka czy krutka? Która forma jest poprawna?
Tytułowy przymiotnik stanowi przeciwieństwo przymiotnika ‘długa’. To oczywiste. Jego poprawny zapis nie jest już taką oczywistą sprawą, przynajmniej nie dla wszystkich użytkowników języka polskiego. Zapiszemy ‘krótka’ czy ‘krutka’? Która z tych form jest poprawna? Odpowiedź i wyjaśnienia znajdziecie poniżej.
Krótka czy krutka? Poprawna forma
Jak zatem zapisać ten przymiotnik, aby nie popełnić błędu ortograficznego i tym samym pozostać w zgodzie z zasadami poprawnej polszczyzny? Otóż poprawny jest wyłącznie wariant ‘krótka’, a więc w zapisie wybieramy samogłoskę ‘ó’.
Dlaczego akurat ta forma jest właściwa? Jest to uwarunkowane etymologią przymiotnika ‘krótka’. Słowo to wywodzi się od prasłowiańskiego wyrazu *kortъkъ o identycznym znaczeniu. Pisownia zawierająca samogłoskę ‘ó’ utrwaliła się wraz z rozwojem języka polskiego.
Krótka czy krutka? Kilka słów o znaczeniu
‘Krótka’ to żeńska forma przymiotnika ‘krótki’. Natomiast w rodzaju nijakim przybiera on formę ‘krótkie'. Co oznacza przymiotnik ‘krótka’?
-
- ‘Krótka’ to coś, co posiada niewielką długość, na przykład krótka droga.
- Przymiotnik ‘krótka’ możemy też stosować w odniesieniu do trwania czegoś, w tym bowiem znaczeniu ‘krótka’ to taka, która trwa niedługo, na przykład krótka chwila.
- Kolejne znaczenie przymiotnika ‘krótka’ dotyczy różnych form wypowiedzi pisemnych, ponieważ oznacza tyle, co ‘wyrażona w niewielu/kilku słowach’, na przykład krótka notatka.
Krótka czy krutka? Przykłady zdań
- W naszej szkole długa przerwa trwa 15 minut, natomiast krótka 5 lub 10 minut.
- Ta droga jest krótka, więc mniej więcej za godzinę będziemy na miejscu.
- Po powrocie do domu przyda mi się krótka drzemka.
- Napisz krótką charakterystykę bohaterów Pana Tadeusza.
Krótka czy krutka? Przykłady z literatury
REJENT
ironicznie
Stary Cześnik jeszcze żwawy!
PAPKIN
ośmielając się
Ba! To wszyscy wiedzą przecie,
Że niemylne jego ciosy —
Wszakże w całym już powiecie
Pokarbował szlachcie nosy,
Tylko jeszcze…
REJENT
Ciszej, proszę.
PAPKIN
oglądając się na drzwi
Prawda, ciszej. — Cicho zatem
Jego grzeczną prośbę wnoszę
I dołączam moją własną
O odpowiedź krótką, jasną.
Aleksander Fredro, Zemsta
Dziewczynka, około lat jedenastu, ubrana była w bardzo krótką, wąską i brzydką sukienkę z szarożółtej szorstkiej wełny. Na głowie miała wyblakły, brunatny kapelusz marynarski, spod którego opadały na ramiona dwa bardzo grube, czerwone jak ogień warkocze. Twarzyczka jej była drobna, blada, chuda i bardzo piegowata, usta szerokie, duże, zmieniające barwę oczy, to zielone, to znowu szare.
Lucy Maud Montgomery, Ania z Zielonego Wzgórza
