Końmi czy koniami? Która forma jest poprawna?
Lubicie jazdę konno? Jeździcie końmi czy koniami? Nie zagalopujcie się z odpowiedzią! Odpowiemy za Was! Przeczytajcie nasz artykuł, aby poznać prawidłową formę narzędnika słowa konie.
Końmi czy koniami? Która forma jest poprawna?
Końmi czy koniami – co wybrać?
Końmi czy koniami? Słowniki podają jedną formę narzędnika – końmi – i ta uznawana jest za prawidłową. Spójrzcie na odmianę przez przypadki rzeczownika koń w liczbie mnogiej.
| liczba mnoga | |
| M. | konie |
| D. | koni |
| C. | koniom |
| B. | konie |
| N. | końmi |
| Ms. | koniach |
| W. | konie |
Do języka przedziera się również forma koniami, co widoczne jest na przykład w internecie. Internauci mają bowiem do czynienia z wirusami, czyli koniami trojańskimi. Z formą koniami spotykamy się także w sformułowaniu koniami mechanicznymi będącym określeniem jednostki mocy w motoryzacji.
Końcówka -ami w narzędniku liczby mnogiej pojawia się również w rzeczownikach takich jak: sanie – saniami, gałęzie – gałęziami, gwoździe – gwoździami. Rzadziej: sańmi, gałęźmi, gwoźdźmi. Z kolei od słowa dłonie częstsza forma narzędnika todłońmi, a nie dłoniami(tak jak w przypadku rzeczownika konie – końmi).
Forma końmi w zdaniach
Końmi czy koniami? Teraz już wiecie! Przyjrzyjcie się zatem kilku przykładom zdań, aby utrwalić poprawną odmianę.
- W piękny zimowy poranek wybraliśmy się na kulig saniami z końmi.
- Przebywanie z końmi uspokaja i pozytywnie wpływa na nasze samopoczucie.
- Stajnia z końmi znajduje się za torami wyścigowymi.
- W historii zapisali się przywódcy, którzy nie rozstawali się ze swoimi końmi: Aleksander Wielki z Bucefałem, a Józef Piłsudski z Kasztanką.
Końmi czy koniami? Przykłady z literatury polskiej
Po dość mokrym lecie pierwsze miesiące jesieni nastały suche a łagodne, o bladych dniach i widnych księżycowych nocach. Jechali tedy po łatwej drodze, nie strażując zbytecznie, bo byli jeszcze zbyt blisko obozu, aby jaki napad miał grozić; jechali żwawo: namiestnik z kilkunastoma końmi na przedzie, a za nim Wołodyjowski, Zagłoba i pan Longinus.
Henryk Sienkiewicz, Ogniem i mieczem
Na drogach było pusto i ciemno, w chałupach gasły światła i przechodzili już ostatni ludzie, jeno na kościelnym placu stały gęstwą wozy z wyłożonymi końmi, że tylko tupoty a parskania roznosiły się w mroku, a pod dzwonnicą czerniały dworskie powozy.
Władysław Reymont, Chłopi
Wśród tego radosnego z końmi obcowania, gdy miłe, podniecające było tu wszystko, nawet zapach amoniakowy i odór potu zwierzęcego – przeszyło Cezarego uczucie obcości i samotności. Jakoby przekazani głębiom jego duszy przez oczy końskie z otchłani ich egzystencji, załkał w nim ojciec i załkała matka. Myśl gorzka i cierpka, owoc wszystkiego, co w swym życiu widział […]
Stefan Żeromski, Przedwiośnie
Ciekawostka
Wiecie, kto szczególnie interesował się końmi w malarstwie? Był to Juliusz Kossak, który w swoich obrazach do perfekcji opanował sztukę odzwierciedlenia pędzlem wizerunku koni. Jego batalistyczne i historyczne dzieła to kompozycje, których głównymi bohaterami są właśnie konie.
?
