Nie odpisuje czy nieodpisuje? Jak to zapisać? Która forma jest poprawna?
Pisownia partykuły nie z różnymi częściami mowy, takimi jak rzeczowniki, przymiotniki oraz czasowniki, bywa bardzo problematyczna dla wielu użytkowników języka polskiego. Która z form będzie prawidłowa w omawianym tutaj przypadku? Nie odpisuje czy nieodpisuje? Odpowiedź w poniższym artykule z cyklu poradnika językowego.
Nie odpisuje czy nieodpisuje? Poprawna forma
Łącznie czy rozdzielnie? Gdy trzeba zapisać partykułę 'nie' oraz dowolną częścią mowy, jak choćby występujący tu czasownik, często zdarza się, że nie do końca wiemy, która forma jest poprawna. Otóż poprawną formą jest zapis rozdzielny, a zatem nie odpisuje. Stosujemy tutaj zasadę, która mówi nam o tym, że partykułę 'nie' z osobowymi formami czasownika zapisujemy osobno.
Uwaga! Ktoś może powiedzieć, że na końcu frazy nie odpisuje, powinno znajdować się 'ę', a nie samogłoska 'e'. Nie jest to jednak do końca prawda
Nie odpisuje, czyli fraza z samogłoską 'e' na końcu, to forma trzeciej osoby liczby pojedynczej (on nie odpisuje, ona nie odpisuje).
Natomiast gdybyśmy zapisali frazę nie odpisuję, czyli z samogłoską 'ę' na końcu, otrzymamy wówczas formę w pierwszej osobie liczby pojedynczej (ja nie odpisuję).
Nie odpisuje czy nieodpisuje? Poprawna forma jest już znana!
Nie odpisuje oznacza, że jakaś osoba z jakichś powodów lub bez jakiejś konkretnej przyczyny nie odpowiada na nasze wiadomości tekstowe. Ignoruje je, lekceważy.
Nie odpisuje czy nieodpisuje? Przykłady zdań
- Zawsze zastanawiam się dlaczego ta osoba za każdym razem tak długo nie odpisuje na moje wiadomości.
- Moja siostra nigdy nie odpisuje na złośliwe komentarze.
- Jeżeli on do ciebie nie odpisuje, to musi mieć do tego poważny powód.
Nie odpisuje czy nieodpisuje? Przykłady z literatury
Młody Nowowiejski zerwał się na równe nogi witać starszego oficera i zaraz tłumaczyć się począł, dlaczego najpierw komendantowi powinnych służb nie złożył; mianowicie, że właśnie nie po służbie, ale jako prywatny przyjechał.
Wołodyjowski zaś uściskał go łaskawie i odrzekł:
— A kto by ci miał za złe, miły towarzyszu, żeś po tylu leciech rozłąki najpierw do kolan rodzicielskich przypadł! Co innego, gdyby o służbę chodziło, ale pewnie polecenia żadnego od Ruszczyca nie masz?
— Jeno ukłony. Pan Ruszczyc też hen, ku Jahorlikowi ruszył, bo mu dali znać, że na śniegu siła śladów końskich. Pisanie waszej mości mój komendant odebrał i zaraz do ordy posłał, do swoich rodzonych i pobratymców, żeby tam szukali i pytali, ale sam nie odpisuje, bo powiada, że ma rękę za ciężką i eksperiencji w tej sztuce żadnej.
— Nie lubi on tego, wiem — rzekł uśmiechając się pan Wołodyjowski. — Szabla dla niego zawsze grunt!
Henryk Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski
MELA
Tylko jest coś, co mnie bardzo martwi. Nie wiem, czy ci to powiedzieć…
ZBYSZKO
No — wyduś.
MELA
Tylko ty Hance tego nie mów. Daj słowo. Oto… Hanka ma na wsi… narzeczonego. Tak, tak. Ale się nie martw. Ona go nie kocha. To finanz wach. Ja znalazłam korespondentkę od niego do Hanki. Tam było ślicznie napisane. Panno Haniu, Szanowna Pani! — Gołębiem ślę tę kartę pod nóżki panny i pytam czemu pisanie od niej takie rzadkie… Tak było. O! gołębiem… to ładnie. Choć na tej kartce nie było gołębia, tylko była różowa świnka i cztery prosięta, ale on zawsze tak z serca to napisał. I on ją musi kochać. Tylko że ona mu nie odpisuje, i to źle z jej strony, bo on tam pisze…
ZBYSZKO
Proszę cię o jedno. Nie wtrącaj ty się w te sprawy. Głowa cię boli. Idź — połóż się.
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej
