Opór czy opur? Która forma jest poprawna?

To słowo występuje w znanym powiedzeniu, iść po linii najmniejszego oporu. Opisuje też pewną postawę człowieka oraz zjawisko w fizyce. Jednak zanim o tym, co nazywamy oporem, na samym początku trzeba wyjaśnić kwestię poprawnej pisowni tego rzeczownika. Opór czy opur? Odpowiedź poniżej.

Opór czy opur? Jak to zapisać? Poprawna forma

Pisownia przez ó i u jest jedną z najbardziej kłopotliwych kwestii związanych  z poprawną ortografią języka polskiego. Gdy wymawiamy te głoski brzmią one identycznie. Który zapis tego słowa jest tym prawidłowym, opór czy opur?

Odpowiedź na pytanie postawione w tytule tego tekstu poradnikowego brzmi, poprawną formą jest zapis z użyciem ó, a więc opór.

Rzeczownik opór jest wyrazem pochodzenia słowiańskiego. Jego pierwotna forma to *o(b)porъ. Ten rzeczownik z kolei pochodzi od czasownika *o(b)perti – 'oprzeć'.

Czy w zasadach regulujących ortografię języka polskiego znajdziemy taką, która wytłumaczy pisownię przez ó? Niestety nie, ponieważ zapis rzeczownika opór z użyciem ó jest uwarunkowany historycznie. Prawidłową pisownię trzeba po prostu zapamiętać.

Teraz kilka słów o znaczeniu tego wyrazu. Oporem nazywamy przeciwstawianie się czyjeś woli lub przemocy albo czyimś działaniom. To też nieuleganie jakiejś sile. Synonimami oporu w tym znaczeniu są: sprzeciw, opozycja, przeciwdziałanie, przeciwstawianie się, sprzeciwienie się, protest, dezaprobata, weto, kontestacja, obrona, brak zgody.

W fizyce gdy mówimy o oporze, określamy w ten sposób siłę, która powstaje przy wprawianiu ciał w ruch lub jest wywołana ruchem tych ciał i skierowana przeciwnie do kierunku ruchu. W tej dziedzinie wiedzy pod pojęciem oporu rozumie się także siłę utrudniającą wykonywanie jakiegoś ruchu, na przykład opór wody lub opór powietrza.

Opór ma też znaczenie potoczne. To inaczej jakieś przeszkody, utrudnienia. Jest to wewnętrzny czynnik, który powoduje u kogoś brak zgody na zrobienie czegoś. Oporowi towarzyszą obawy lub wątpliwości.