fbpx
Internetowa poradnia językowa Polszczyzna.pl. 10+ redaktorów, 20 000+ haseł, 1 000 000+ czytelników każdego miesiąca.
Polszczyzna Logo
sprawdź...

Puenta – co to jest? Znaczenie, pochodzenie i przykłady użycia

Pointa czy puenta? Czym jest puenta i jaka jest etymologia tego słowa? Jakie są przykłady użycia? O tym wszystkim w naszym artykule.

Puenta - definicja. Co to jest? Znaczenie, synonimy. Słownik Polszczyzna.pl

Puenta? Co to jest puenta?

Niektórzy zachodzą w głowę: co to jest puenta? I jaka jest poprawna forma zapisu: pointa, puenta? Mówi się o puencie: bajki, piosenki i opowiadania. Czy jednak tylko w takim kontekście możemy użyć tego słowa? Czy jest kilka rodzajów puent? Zerknijmy na definicje słownikowe.

Co to jest puenta? Definicja, czyli o znaczeniu słowa

Poniżej podajemy definicje słowa puenta:

1(wypowiedzi) Krótkie, wyraziste, często dowcipne i trafne, podsumowanie jakiejś wypowiedzi lub utworu literackiego. Kulminacyjny moment opowiadania wyrażający jego sens, esencja dowcipu.

2(procesu) Zakończenie jakiegoś procesu, działania lub sprawy, które nadaje im szczególny sens.

Zaznaczyć jednak należy, że słowniki dopuszczają obie formy zapisu – pointa, puenta.


Puenta – pochodzenie wyrazu, czyli o etymologii

Słowo puenta wywodzi się z języka francuskiego, od wyrazu pointe – ‘ostre zakończenie’.

Przykłady użycia wyrazu puenta

Zygmunta denerwowała gorączkowość Rubina. Stał się strasznie nerwowy. Tyle razy ze sobą rozmawiali, kłócili się nawet, ale zawsze stoicka, przepełniona ironią puenta zamykała wszystko. Teraz inaczej – Rubin chciał innej puenty, to pewne. Może znalazł sobie jakieś rozwiązanie, którego się obawiał, ale i pożądał desperacko.

Mariusz Sieniewicz, Czwarte niebo

Puenta piosenki „Nie bądź taki Bitels”: morał z tej piosenki taki zaś wynika / dla rodziców, którzy zacofani są / chciejcie w nasze sprawy chociaż trochę wnikać / a my nie będziemy robić wam na złość lała przecież oliwę na wzburzone fale głębokiego wówczas morza konfliktów.

Roman Radoszewski, Czesław Niemen, Kiedy się dziwić przestanę… Monografia artystyczna

Napisane przez

Absolwentka filologii polskiej w specjalności edytorstwo oraz krytyka literacka i artystyczna. Jej zainteresowania polonistyczne koncentrują się głównie wokół językoznawstwa ze szczególnym uwzględnieniem stylistyki stosowanej i lingwistyki diachronicznej. Chętnie angażuje się w projekty wydawnicze. Prywatnie – amatorka górskich wędrówek i żeglarstwa.