Truizm – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia

Słowo truizm jest dość często powtarzane. Zwykle w różnych dyskusjach, gdy oponenci chcą obalić swoje odpowiedzi. Czym jest truizm? Z jakiego języka pochodzi to słowo? Jak wyglądają jego synonimy? Wyjaśnienia znajdziecie w poniższym tekście. Dzięki temu będziecie mogli używać tego słowa w poprawnym znaczeniu.

Truizm – co to jest? Definicja słowa

O truizmie obecnie mawia się, że to „oczywista oczywistość”. Innymi słowy truizm to wypowiedź, która jest jak najbardziej zgodna z prawdą, ale wszystkim doskonale znana, banalna. Często jest to stwierdzenie tak błahe, że nie ma najmniejszego sensu go wygłaszać. Treścią truizmu są opinie tak nieustannie przez wszystkich powtarzane, że stają się przez to zupełnie nieistotne. Truizmowi zwykle towarzyszą jedynie ogólniki zamiast jakichś konkretów, szczegółów. Truizm nie zmienia żadnej sytuacji ani nie wnosi nic nowego do jakiejś sprawy.

Truizm wykorzystywany jest jako figura retoryczna. Zajmuje pocieszne miejsce w wypowiedziach polityków, by nie powiedzieć, że stanowi jedną z ich ulubionych form wypowiedzi, ponieważ pojawia się w niech niezwykle często.

Truizm – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest truizm, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Truizm – wyrazy pokrewne

Truizm – kolokacje, czyli popularne połączenia z tym słowem

Przykłady użycia wyrazu truizm

Przykłady użycia wyrazu truizm w literaturze

— Może dziwi pana, że oceniam w nim te właśnie zalety, ale innych nie znam i nie staram się poznać. W ogóle sądzę, że ludzie popełniają głupstwo, starając się poznać rzeczy z natury swej poznawalne. Wierzą oni w truizm, że poznać, to znaczy polubić. Dzieci psują zabawki, by poznać ich mechanizm, a zaspokoiwszy swój popęd badawczy, odrzucają je na śmietnik. My robimy to samo. Przestajemy się interesować obiektami poznanymi.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kiwony

Przykłady użycia wyrazu truizm w prasie

Posłuchaj! Nie możesz tkwić tu w sklepie bez końca — rzekł z udaną surowością, w której było i trochę prawdziwego rozdrażnienia, gdyż musiał omówić z żoną różne naglące sprawy, choćby przyszło obojgu całą noc przesiedzieć. — Ktoś może tu wejść lada chwila — dodał i znów czekał. Nie odniosło to żadnego skutku. W czasie tej pauzy nasunęła się panu Verlocowi myśl o nieodwołalności śmierci. Zmienił ton. — Daj spokój, Winnie. Nie przywrócisz go do życia — rzekł łagodnie, gotów wziąć ją w ramiona i przycisnąć do piersi, w której sąsiadowały z sobą współczucie i niecierpliwość. Panią Verloc wstrząsnął krótki dreszcz, ale poza tym wydała się zupełnie obojętna na siłę tego straszliwego truizmu. Natomiast pan Verloc poczuł się wzruszony. W prostocie ducha spróbował skłonić Winnie do zapanowania nad sobą, podkreślając swe własne prawa.

Krzysztof Zając, Nowy kodeks w nowym roku, „Express Ilustrowany”, 2002