Biurku czy biórku? Jak to zapisać? Która forma jest poprawna?
Każdy z nas ma ten mebel w swoim domu. Korzystamy z niego już od wczesnego dzieciństwa. Wszak to przecież przy nim odrabiamy zadania domowe, które dostajemy w szkole. Te zadania dotyczą między innymi języka polskiego. Tutaj pojawia się więc pytanie, która forma zapisu słowa oznaczającego nazwę tego mebla jest poprawna? Odrabiamy lekcje przy biurku czy przy biórku? Odpowiedź w poniższym poradniku językowym.
Biurku czy biórku? Poprawna forma
Słowo biurko poprawnie zapisujemy przez u. Pisownię tę tłumaczy etymologia, czyli pochodzenie tego rzeczownika. Do języka polskiego trafił on z francuskiego od wyrazu bureau, oznaczającego biuro.
Forma biurku występująca w tytule tego tekstu i jednocześnie będąca jego tematem, to dopełniacz liczby pojedynczej od słowa biurko.
Biurko jest oczywiście meblem przeznaczonym do takich czynności jak pisanie, praca na komputerze czy czytanie.
Biurku czy biórku? Przykłady zdań
- Na moim biurku znajdują się laptop, lampka i pojemnik na długopisy.
- Zawsze lubiłem siedzieć przy swoim biurku.
- Moja siostra ma na swoim biurku kilka maskotek.
- Połóż te książki i zeszyty na biurku.
- Na swoim biurku mam podkładkę z mapą Polski.
- Przy biurku stoi szafka.
Biurku czy biórku? Przykład z literatury
«Przyjacielu — rzekł Hrabia — piękne przyrodzenie
Jest formą, tłem, materią; a duszą — natchnienie,
Które na wyobraźni unosi się skrzydłach,
Poleruje się gustem, wspiera na prawidłach.
Nie dość jest przyrodzenia, nie dosyć zapału:
Sztukmistrz musi ulecieć w sfery ideału!
Nie wszystko, co jest piękne, wymalować da się!
Dowiesz się o tym wszystkim z książek w swoim czasie.
Co się tyczy malarstwa: do obrazu trzeba
Punktów widzenia, grupy, ansamblui nieba,
Nieba włoskiego! Stąd też w kunszcie pejzażów,
Włochy były, są, będą, ojczyzną malarzów!
Stąd też, oprócz Brejgela (lecz nie van der Helle,
Ale pejzażysty: bo są dwaj Brejgele)
I oprócz Ruisdala, na całej północy
Gdzież był pejzażysta który pierwszej mocy?
Niebios, niebios potrzeba». — «Nasz malarz Orłowski,
Przerwała Telimena — miał gust soplicowski.
(Trzeba wiedzieć, że to jest Sopliców choroba,
Że im oprócz ojczyzny nic się nie podoba).
Orłowski, który życie strawił w Peterburku,
Sławny malarz (mam jego kilka szkiców w biurku)
Mieszkał tuż przy cesarzu, na dworze, jak w raju:
A nie uwierzy Hrabia, jak tęsknił po kraju!
Lubił ciągle wspominać swej młodości czasy,
Wystawiał wszystko w Polszcze: ziemię, niebo, lasy…»
Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz
