Blamaż – co to jest? Znaczenie, synonimy, przykłady użycia

Ale blamaż! Można usłyszeć w niektórych sytuacjach. Czy byliście kiedyś świadkami takiego wydarzenia, w którego okolicznościach ktoś użył tego słowa? A może sami użyliście kiedyś tego wyrazu? Co nazywamy blamażem? Jakie są synonimy blamażu? Odpowiedzi na te pytanie znajdziecie w poniższym tekście.

Blamaż – pochodzenie wyrazu, czyli o etymologii

Chociaż słowo blamaż pochodzi od francuskiego blâmer, oznaczającego ‘ganić, krytykować, potępiać’, to zanim trafiło do języka polskiego, najpierw zostało zapożyczone przez język niemiecki. Tam przyjęło postać czasownika blamieren ('ośmieszać'), od którego utworzono rzeczownik Blamage ('kompromitacja'). To właśnie z niemieckiego blamaż przywędrował do polszczyzny.

Blamaż – czyli co? Co to jest? Znaczenie słowa

Blamażem nazywamy kompromitację, wstyd lub ośmieszenie się przed innymi ludźmi, które nastąpiły w rezultacie zachowania się lub działania w sposób nieodpowiedni i niespełniający podstawowych oczekiwań w danej sytuacji. Gdy zatem ktoś mówi o blamażu, jego wypowiedź dotyczy własnej lub czyjejś porażki. Wszelkie niepowodzenia odnoszone w jakichś bardzo istotnych sprawach to właśnie blamaż.

Dawniej w polszczyźnie występował także czasownik blamować się, oznaczający ‘kompromitować się, ośmieszać się’. Obecnie należy on do archaizmów.

Blamaż – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest blamaż, co to znaczy, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Blamaż – wyrazy pokrewne

Blamaż – kolokacje, czyli popularne połączenia z tym słowem

Blamaż czy blamanż?

To dwa zupełnie różne słowa o odmiennym znaczeniu, dlatego często bywają mylone. Niektórzy błędnie używają wyrazu blamanż w odniesieniu do kompromitacji.

Blamanż to rodzaj francuskiego deseru w formie galaretki, podobnego do włoskiej panna cotty, zrobionego z cukru, żelatyny, słodkiej śmietanki oraz mleka, w którym wcześniej moczy się migdały.

Przykłady użycia wyrazu blamaż w prasie

[…] im bliżej uroczystej ceremonii otwarcia, tym o stolicy Grecji będzie głośniej. Zapewne nie tylko w kontekście sportowej rywalizacji, także w odniesieniu do tego, czy Grecy zdążą przygotować wszystko, co sobie założyli i co jest niezbędne. Te sprawy można, a nawet trzeba traktować oddzielnie, bo teraz już czarno na białym widać, że niektóre ich plany były zbyt ambitne, przerastające technologicznie i finansowo możliwości wykonawców.

Strach przed blamażem jest w Grecji silny do tego stopnia, że niedawno zaprzysiężony premier, liczący sobie raptem 47 lat Kostas Karamanlis, przejął współdowodzenie przygotowaniami do igrzysk, mianując się ministrem kultury.

Grzegorz Mikuła, Szklana wizja, „Trybuna Śląska”

Prawdę mówiąc przestraszyłem się, że Leo rzuci to wszystko - wspomina Listkiewicz. - Prosiłem nawet, żeby teksty z polskich gazet tłumaczono mu oględnie, zmiękczając ich treść tam, gdzie to konieczne. Ale on i tak znalazł sposób: gdy tylko zobaczył jakiś artykuł o sobie, zaraz szedł z nim do kelnera czy pracownika hotelu i kazał go sobie tłumaczyć.

Szary kibic też był przekonany, że po tak zmasowanej krytyce oraz blamażu z Finlandią Holender na pewno da sobie spokój. Dlatego fakt, że Don Leo przyjął te zdarzenia ze spokojem człowieka, który nie wie, co się wokół niego dzieje, zrodził u szarego kibica dysonans poznawczy.

Sławomir Mizerski, Nie bardzo cichy Don, „Polityka” nr 3