Defetyzm – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia

Samo słowo defetyzm może nie być znane wszystkim, jednak zjawisko, które określa się mianem defetyzmu, nie jest już żadną zagadką. Co zatem nazywamy defetyzmem? Jakimi synonimami możemy ten wyraz zastąpić? Odpowiedzi wraz z potrzebnym wyjaśnieniem znajdziecie w niniejszym artykule.

Defetyzm – etymologia, czyli o pochodzeniu wyrazu

Termin defetyzm pochodzi z języka francuskiego. Wywodzi się od słowa défaitisme, które tłumaczy się jako 'brak wiary w zwycięstwo'. Co ciekawe, do języka polskiego wyraz defetyzm trafił prawdopodobnie podczas I wojny światowej (1914-1918).

Defetyzm – co to jest, co to znaczy? Definicja słowa

Czym więc jest defetyzm? Odpowiedzią na to pytanie jest pesymizm. Mówi Wam to coś? Otóż właśnie defetyzm jest tym samym co pesymizm.

Defetyzmem nazywamy postawę polegającą na przekonaniu, że nic nie ma prawa się udać. Wynikające z takiej postawy sposoby myślenia oraz zachowania wyrażają się przez zakładanie porażki z góry oraz niewiarę w powodzenie jakichś podejmowanych spraw.

Defetyzmowi nieustannie towarzyszy przeczucie, że nie ma żadnej, nawet najmniejszej nadziei na odniesienie sukcesu w tym, czego się podejmujemy. Wszelkie nadzieje na urzeczywistnienie marzeń i planów wydają się złudną obietnicą. To, co chcielibyśmy osiągnąć, uznawane jest za niemożliwe do osiągnięcia. Innymi słowy, w defetyzmie występuje brak wiary w zwycięstwo.

Defetyzm – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest defetyzm, co to znaczy, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Defetyzm – kolokacje, czyli popularne połączenia z tym słowem

Defetyzm – wyrazy pokrewne

Przykłady użycia wyrazu defetyzm

Słowem Europa przeżywa dramat stopniowej utraty złudzeń, które kierowały jej życiem. Brała jako cel człowieka, tj. ludzkość, rozum, naturę, naukę, opanowanie świata materialnego, państwo, dobrobyt klas upośledzonych — wszystko rzeczy doniosłe, lecz tylko jako środki do celu ostatecznego, do Boga. Dziś widzimy, że człowiek nie jest dobry, rozum nie jest nieomylny, natura zaś jest obojętna, nauka równie przydatna do rzeczy dobrych, jak złych, materia przygniata ducha, a państwo, naród, klasy są to tyranie, którym brak duszy; jakieś siły nieznane unoszą nas ku nieznanym celom, wpadamy w defetyzm ducha. Jedno jest wyjście: wrócić do punktu, skąd się wyszło, do Boga, do koncepcji chrześcijańskiej, uważającej człowieka za istotę noszącą obraz Boży w sobie i do celów nadprzyrodzonych przeznaczoną, nie zaś za fenomen biologiczny.

Marian Zdziechowski, W obliczu końca

Świadomość zagrożeń i wezwań globalnej polityki międzynarodowej jest nam potrzebna nie po to, by siać defetyzm i zwątpienie, ale by zapobiec potencjalnym komplikacjom i przeszkodom.

Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 25.05.1995