Dekadent – kto to jest? Co to znaczy? Definicja, synonimy, przykłady użycia

Słowo dekadent ma w języku polskim dwa znaczenia. Jest to określenie zwolennika pewnego nurtu światopoglądowego, a w bardziej potocznym znaczeniu odnosi się do postawy życiowej. Kim jest dekadent? Czy ten wyraz ma jakieś synonimy? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w poniższym tekście.

Dekadent – czyli kto? Kto to jest? Co to znaczy? Definicja słowa

1Dekadent to zwolennik dekadentyzmu, nurtu światopoglądowego powstałego pod koniec XIX w., którego główne założenia bazowały na lęku przed otaczającym światem. Dotyczyło to zwłaszcza postępu technologicznego, który uznawano za przyczynę destrukcji dotychczasowych relacji międzyludzkich. Dekadent był przekonany o zbliżającej się zagładzie cywilizacji.

2W znaczeniu potocznym gdy mówimy o dekadencie, chodzi nam o osobę o pesymistycznej postawie wobec życia. Takie podejście jest rezultatem przekonania o braku wartości otaczającego świata, co skutkuje tym, że dekadentowi brak chęci do działania.

Dekadent – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, kto to jest dekadent, co znaczy to słowo, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Dekadent – wyrazy pokrewne

Dekadent – pochodzenie wyrazu, czyli o etymologii

Dekadent to wyraz pochodzenia francuskiego. Wywodzi się od słowa dékadence ‘chylenie się ku upadkowi’.

Przykłady użycia wyrazu dekadent w literaturze

Obok „szkoły dekadentów” pojawia się – jak widzimy – symbolizm […]. W tym okresie terminy „dekadenci” i „symboliści” używane są wymiennie jako nazwy określonej szkoły poezji francuskiej (na przykład Zenon Przesmycki). Jeszcze w roku 1896 Włodzimierz Zagórski niefrasobliwie pisze: „…symboliści czy dekadenci (to na jedno wychodzi)”, a encyklopedia odsuwa w odległą przyszłość kłopotliwe hasło, odsyłając czytelników: „Dekadenci, ob. Symboliści”. Sprawozdawcy niechętni, informując o obu nazwach, za trafniejszą uważają oczywiście nazwę „dekadenci”.

Kazimierz Wyka, Modernizm polski

I, jeżeli mamy pozostać w kategoriach Sienkiewiczowskich, nasz Kmicic ani się obejrzy, jak się znajdzie w sytuacji bohatera Bez dogmatu… Spostrzeże, że przegapił swoją Anielkę, gdy ta będzie już panią Kromicką.
Sobieski w roli Płoszowskiego, Sobieski dekadentem! Ale czyż ów nasz wiek XVII nie jest po trosze wiekiem „dekadentyzmu”?

Tadeusz Boy-Żeleński, Marysieńka Sobieska