Klaun, klałn czy clown? Jak poprawnie to zapisać?
Tytułowy wyraz odnosi się do sztuki cyrkowej. Jak wiadomo w cyrku można zobaczyć różne występy artystów, wśród których znajdziemy między innymi, tę postać. Jak poprawnie zapisać określenie tej osoby? Klaun, klałn czy clown? Odpowiedź poniżej.
Klaun, klałn czy clown? Poprawna forma
W tym wypadu poprawne są dwa warianty. Zarówno wyraz clown z zachowaną oryginalną pisownią angielską jak również spolszczona wersja, czyli klaun. Możemy używać ich wymiennie, pamiętając jednak o konsekwencji wyboru. Jeżeli w jakiejś dłuższej pisemnej wypowiedzi, zdecydujemy się na formę clown, to używamy jej cały czas. Analogicznie postępujemy wtedy, gdy uznamy, że będziemy używać formy spolszczonej klaun.
Wyraz ten ukształtował się być może w XVI wieku. Słowo clown/klaun może wywodzić się od islandzkiego klunni i szwedzkiego kluns, co miało oznaczać osobę niezdarną. Znaczenie słowa klaun/clown jako głupca, błazna jest związane z wyrażeniem „grać klauna na scenie” co w potocznym rozumieniu miało oznaczać 'zachowywać się niewłaściwie'.
- Klaunem/clownem nazywa się występującego w cyrku komika, który swoim dziwacznym zachowaniem, gestami, udawaną nieporadnością, wplatając w to elementy pantomimy i akrobatyki bawi zgromadzoną publiczność. Postać clowna/klauna zawsze jest ubrana w kolorowy kostium i ma pomalowaną twarz.
- Potocznie klaun/clown to osoba zachowująca się niepoważnie robiąca z siebie pośmiewisko.
Klaun, klałn czy clown? Przykłady zdań
- Są osoby, które boją się clownów.
- Lęk przed klaunami to koulrofobia.
- Przestań wreszcie zachowywać się jak klaun! Jeśli myślisz, że to zabawne, to się mylisz!
- Po popisach akrobatów, publiczność w cyrku mogła zobaczyć występ klauna.
- Na cyrkowej arenie razem z clownem występowali żongler i połykacz ognia.
- Mówisz o tym clownie?! Rzeczywiście, ten facet zachowuje się żenująco!
Klaun, klałn czy clown? Przykłady z literatury
Chłopiec szedł wolno, kołysząc się na krzywych nogach. W jednej ręce trzymał młotek ubielony cały gipsem. Zresztą gipsu tego miał na sobie pod dostatkiem. Na włosach osiadły całe tumany, tak, że gdzieniegdzie tylko przeświecały rude kosmyki.
Plecy, rękawy, buty nawet, wszystko ginęło pod białą powłoką. Na twarzy także miał białe plamy, co mu nadawało podobieństwo do clownów cyrkowych.
Szedł z przymrużonymi oczami, wymachując młotkiem i rozsypując dokoła tumany kurzu. Dostrzegłszy Kaśkę, zatrzymał się chwilę. Obecność tej dziewczyny zastanowiła go widocznie. Podobne odwiedziny nie powtarzały się zbyt często pod oszkloną kopułą. Kaśka stała także, nie śmiejąc się ruszyć z miejsca.
Gabriela Zapolska, Kaśka Kariatyda
Stopy jego przywarły do miejsca, gdzie stał, a oczy — do tej grupy ludzi pracujących z wysiłkiem, dręczonych straszną obawą. Lampa wisząca na słupie rzucała światło na te pochylone ramiona, łukowato zgięte od wielkiego wysiłku plecy. Pchali łódź; spychali z całej siły i już nie oglądali się na niego. Zostawili go, jak gdyby rzeczywiście był zbyt oddalony, by warto było zwrócić się do niego ze słowem, spojrzeniem lub znakiem. Nie mieli czasu patrzeć na jego bierne bohaterstwo. Łódź była ciężka, pchali ją z takim wysiłkiem, że już tchu nie starczyło na jakieś słowo zachęty; ale strach targający nimi jak wicher liśćmi zmienił ich rozpaczliwe wysiłki w jakieś śmieszne podrygi przypominające farsy klaunów. Pchali rękami, głową, całym ciężarem swego ciała, całą mocą duszy — ale gdy tylko zdołali poruszyć ją z miejsca, jednym dzikim skokiem rzucili się w nią. Łódź zakołysała się gwałtownie, oni tłukli się o siebie, ale pozostali na miejscu.
Joseph Conrad, Lord Jim
