Koleszka czy koleżka? Jak poprawnie to zapisać?

Kumpel, kolega, to tylko niektóre z synonimów wyrazu, który jest tematem tego poradnika. Jak poprawnie zapisać ten rzeczownik? Odpowiedź oraz wyjaśnienie znajdziecie w poniższym tekście.

Koleszka czy koleżka? Poprawna forma

Koleszka czy koleżka? Którą formę tutaj wybrać? Tę, która w swoim zapisie ma dwuznak 'sz', czy może tę, która w swoim zapisie ma spółgłoskę 'ż'? Nie dla wszystkich jest to łatwe i oczywiste. Ten przykład po raz kolejny pokazuje, że wątpliwości dotyczące pisowni głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych są jedną z częstszych bolączek użytkowników języka polskiego. Która z tych form jest prawidłowa i dlaczego właśnie ta?

Poprawną formą jest koleżka, a zatem ta którą zapisujemy przez ‘ż’. Stosujemy tę formę, ponieważ mówi nam o tym reguła ortografii języka polskiego, w myśl której ‘ż’ zapisujemy wtedy, gdy w słowach pokrewnych wymienia się na ‘dz’, ‘h’, ‘g’, ‘s’, ‘z’, ‘ź’. W wyrazie koleżka ‘ż’ wymienia się na ‘g’, co obrazuje przykład koleżka – kolega.

Koleszka czy koleżka? Już wiadomo!

O koleżce mówimy rzecz jasna wtedy gdy mamy na myśli bliskiego znajomego, kolegę, czasami przyjaciela, choć raczej wszyscy dobrze wiemy, że znajomych czy też kolegów oraz koleżków możemy mieć wielu, natomiast tych osób, które możemy nazwać prawdziwymi przyjaciółmi jest zaledwie kilka. Wszak przyjaciele są kimś więcej niż koleżkowie. Koleżkami możemy przecież nazwać wszystkie znane nam osoby, przyjaciółmi już nie.

W znaczeniu potocznym mianem koleżki określa się niekiedy każdego bliżej nieznanego mężczyznę lub takiego do którego osoba mówiąca odnosi się z dystansem i ma określony stosunek, najczęściej dość negatywny.

Koleszka czy koleżka? Przykłady zdań

Koleszka czy koleżka? Przykłady z literatury

Nie chciałbym w Nowym Jorku mieszkać, ale lubię tam bywać. Cała masa dzikich plemion i wszystkie drapieżne. Mój koleżka zabrał do Nowego Jorku bulteriera na światową wystawę psów agresywnych. Wyszli do Central Parku i ten jego bulterier bał się nowojorskich pudelków, które starsze panie niosły pod pachą na poranne siku. Pudelków ubranych w dziergany sweterek. Takie to miasto. Kiedy taksówkarz na ciebie wrzeszczy, że za wolno wsiadasz, ty możesz nawrzeszczeć na niego, że za wolno rusza, bo przecież skoro już masz w środku jedną rękę, to on może jechać, a ty resztę jakoś wciągniesz po drodze. I nikt się w Nowym Jorku nie oburza za takie wrzaski, bo tam wszyscy są na wszystkich oburzeni stale i za wszystko. Za cokolwiek.

Wojciech Cejrowski, Piechotą do źródeł Orinoko

Doktor już lubił tę dziewczynę zupełnie jak dobrego koleżkę, z którym można paplać bez miary o wszystkich rzeczach i niektórych innych. Trzy osoby starsze od panny Wandy zachowywały niezgrabne milczenie. Judym czuł, że wtargnął do towarzystwa tych pań. Rozumiał swą niższość społeczną i to, że jest w tej samej chwili szewskim synem tudzież aspirantem do „towarzystwa”. Odróżniał w sobie te obydwie substancje i do krwi gryzł dolną wargę.

Stefan Żeromski, Ludzie bezdomni

Młody człowiek, który plecami do salonu zwrócony stał przed jednym z okien, powoli zwrócił się ku ojcu, ale przez chwilę nie odpowiadał nic. W delikatnych i ruchliwych rysach jego malował się niepokój.

— Dlaczego obchodzisz się z wujem tak, jak gdyby to był twój koleżka, z którym wolno ci rozmawiać lub nie rozmawiać, grzecznym być albo niegrzecznym? Dziesięciu słów do niego nie przemówiłeś, gdy odjeżdżał, ukłoniłeś mu się z daleka i nie wyszedłeś nawet do przedpokoju, aby mu pomóc do włożenia płaszcza? Czy dlatego tak postępujesz, że jest to człowiek, którego ja łaski potrzebuję? Który mnie jednym swoim słowem może teraz z największego kłopotu wybawić? Czemuż nie odpowiadasz?

Eliza Orzeszkowa, Nad Niemnem