Opinii czy opini? Jak to zapisać? Poprawna forma
Opinia to słowo, które można rozumieć w różnoraki sposób. Jednak każde z jego znaczeń jest związane ze zdaniem konkretnej osoby na temat konkretnych kwestii. Gdy musimy odmienić ów rzeczownik przez przypadki powstaje pytanie jak prawidłowo zapisać powstałe formy w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej? Odpowiedź w poniższym tekście.
Opinii czy opini? Jak to zapisać? Poprawna forma
Wydawać by się mogło, że słowo opinia jest dość łatwe w zapisie. Jednak ten wyraz potrafi sprawić pewne trudności. Niektórzy użytkownicy języka polskiego mają z tym problem. Która forma jest więc poprawna?
Słowo opinii, które jest formą rzeczownika opinia odmienioną w dopełniaczu, celowniku oraz miejscowniku, poprawnie zapisujemy przez -ii na końcu.
W zapisie odmienionej formy rzeczownika opinii, stosujemy podwójne i, ponieważ wyraz opinia pochodzi z języka łacińskiego, gdzie opīniō oznacza zdanie, pogląd, osąd'.
W języku polskim zachowano pisownię zgodną z oryginałem. Według zasad gramatyki języka polskiego, wyrazy obcego pochodzenia, które w mianowniku są zakończone na –ia, po poddaniu ich deklinacji w dopełniaczu, celowniku oraz miejscowniku zapisujemy przez dwa -i na końcu.
Jakie jest znaczenie opinii?
Jak powszechnie wiadomo, każdemu zależy na dobrej opinii. Nikt nie lubi mieć złej opinii. Czym zatem jest opinia? Opinią może być przekonanie o czymś, pogląd na jakąś sprawę. Opinię możne stanowić sposób, w jaki oceniają kogoś inni ludzie. Pod pojęciem opinii rozumie się też orzeczenie specjalisty na jakiś temat.
Opinii czy opini? Przykłady zdań
- Według mojej opinii, tę sprawę należy rozwiązać inaczej.
- Dlaczego nie masz o mnie dobrej opinii? Przecież nawet nie znasz mnie osobiście.
- Kupując w aptece leki bez recepty, zasięgnij opinii pani farmaceutki.
Opinii czy opini? Przykład z literatury
Madzia (według jej własnej opinii) dużo już przeszła w życiu, ale — jeszcze nigdy nie czuła się tak wzburzoną jak w tej chwili.
Czy kto słyszał, czyby kto uwierzył, że ona, Madzia Brzeska, którą panna Howard niekiedy nazywała dzieciuchem, że ona… ma się zająć urządzeniem koncertu!… I to prawdziwego koncertu prawdziwych artystów!
Bolesław Prus, Emancypantki
Przez całe zgromadzenie przebiegł szmer aprobaty. Gdyby w tej chwili nic się nie wydarzyło, twój ojciec, Albercie, wygrałby sprawę.
Trzeba już było tylko rozpocząć głosowanie, gdy zabrał jeszcze głos prezydent.
„Sądzę, że panowie — rzekł — a i pan, hrabio, nie będziecie mieli nic przeciwko przesłuchaniu bardzo ważnego świadka, który stawił się tu sam, z własnej inicjatywy. Świadek ten, nie wątpimy — po tym wszystkim, co opowiedział nam hrabia — potwierdzi zupełną jego niewinność. Oto list, który otrzymałem właśnie w tej sprawie. Czy chcecie panowie, abym go przeczytał, czy też uważacie, że należy pominąć ten incydent?”.
Pan de Morcerf zbladł i zacisnął palce na papierach, które trzymał. Kartki zaszeleściły.
Komisja opowiedziała się za odczytaniem listu.
Hrabia wpadł w zadumę i nie wyraził swojej opinii.
Aleksander Dumas (ojciec), Hrabia Monte Christo
