Ruczaj – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia

Przebywanie na łonie przyrody przynosi wiele pożytku, i to pod wieloma względami. Można nie tylko odpocząć i zrelaksować się, lecz również zaobserwować wiele ciekawych zjawisk. Podczas takiego obcowania z naturą możemy natknąć się na ruczaj. Co określa się ruczajem? Jakie to słowo ma synonimy? W niniejszym artykule znajdziecie potrzebne wyjaśnienia

Ruczaj – co to jest? Co to znaczy? Definicja słowa

Słowo ruczaj występowało już w języku prasłowiańskim. Źródłem tego słowa jest dźwiękonaśladowczy czasownik *rukati lub *ručati, co oznaczało 'ryczeć, buczeć, huczeć'. Od niego powstał rzeczownik *ručajь (*rukějь) – 'huczący, szumiący strumień/ potok'.

Obecne znaczenie ruczaju nie różni się niczym od pierwowzoru. Ruczajem inaczej nazywa się mały strumień (występuje na pojezierzach i terenach nizinnych) lub potok (występuje na terenach górskich i wyżynnych), czyli małą rzeczkę o dość wartkim nurcie, płynącą wąskim, płytkim, kamienistym korytem.

Określenie ruczaj nie gości zbyt często w potocznym języku. Ale już choćby w utworach poetyckich, oraz innego rodzaju literaturze, jego występowanie nie należy do rzadkości.

Ruczaj – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest ruczaj, co to znaczy, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Przykłady użycia wyrazu ruczaj w literaturze

Daleko, daleko, za górą, za rzeką, za zielonym borem, za modrym jeziorem, w pobliżu rozstaju, w sąsiedztwie ruczaju stał niegdyś pałac, a obok pałacu — ogród, a obok ogrodu — droga, która prowadziła nie wiadomo skąd i nie wiadomo dokąd.
W tym pałacu mieszkało dwóch braci: Bachman i Perwic, wraz z siostrą Parysadą. Parysada była tak piękna, że sama zawsze dziwiła się swojej urodzie.

Bolesław Leśmian, Baśń o pięknej Parysadzie i o ptaku Bulbulezarze, „Klechdy sezamowe”

Hrabia lubił widoki niezwykłe i nowe,
Zwał je romansowymi; mawiał, że ma głowę
Romansową: w istocie był wielkim dziwakiem.
Nieraz, pędząc za lisem albo za szarakiem,
Nagle stawał i w niebo poglądał żałośnie,
Jak kot, gdy ujrzy wróble na wysokiej sośnie;
Często bez psa, bez strzelby, błąkał się po gaju
Jak rekrut zbiegły; często siadał przy ruczaju
Nieruchomy, schyliwszy głowę nad potokiem,
Jak czapla wszystkie ryby chcąca pozrzeć okiem:
Takie były Hrabiego dziwne obyczaje.

Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz