Stricte czy strikte? Jak poprawnie to zapisać?

Wątpliwości dotyczące pisowni wyrazów obcych, nie powinny nikogo dziwić. Do słów obcych zalicza się także to, które jest tematem poniższego tekstu poradnikowego. Czy powinniśmy zapisać je jako stricte czy stricte? Wyjaśnienia w tym artykule.

Stricte czy strikte? Poprawna forma

Jedynym poprawnym zapisem jest wyłącznie forma stricte, ale wymawiamy to słowo jako strikte.

Stricte to wyraz zaczerpnięty bezpośrednio z łaciny. Zarówno jego znaczenie jak i pisownia są identyczne również w polszczyźnie.

Stricte czy strikte? Już wiesz jak jest poprawnie!

Stricte to inaczej dokładnie, dosłownie, ściśle, literalnie.

Wyrażeniem pochodzącym od stricte jest sensu stricto, które oznacza ‘w wąskim/ścisłym znaczeniu’. Wyraz stricte jest nieodmienny. To kolejna istotna informacja, którą warto zapamiętać.

UWAGA! Niepoprawne jest sformułowanie sensu stricte, dozwolone jest albo sensu stricto lub samo stricte.

Stricte czy strikte? Przykłady zdań

Stricte czy strikte? Przykłady z literatury

Łatwo zauważyć, że scharakteryzowane czynniki równowagi budżetowej, które nazywają się umownie technicznymi, wywołują wiele skutków ekonomicznych. Tak jest w istocie, a kryterium ich odróżnienia od innych czynników, zwłaszcza od czynników stricte ekonomicznych, jest podyktowane względami lepszego rozpoznania wszelkich czynników równowagi budżetowej.

Ostatnią wyodrębnioną tu grupą czynników równowagi budżetowej są czynniki polityczne. W metodzie podejścia do równowagi budżetowej staram się nie pomijać politycznego charakteru budżetu państwa.

Stanisław Owsiak, Finanse publiczne

W programie kształcenia lekarza rodzinnego istotna jest, oprócz wiedzy merytorycznej - stricte medycznej, również nauka podejścia holistycznego do pacjenta, interdyscyplinarne postawienie diagnozy, umiejętność komunikowania się. Ważną różnicą w stosunku do medycyny szpitalnej jest a priori mniejsza szansa wystąpienia bardzo poważnych chorób, przeplatanie się uwarunkowań emocjonalnych, socjalnych i medycznych, znaczenie odmiennego podejścia. Pytanie, które powinien zadać sobie na wstępie lekarz nie dotyczy rozpoznania ale powodu zgłoszenia się pacjenta. Różnica dotyczy także w podejściu do chorób ustępujących samoistnie oraz tych poważnych. Aspekty te powinny być brane pod uwagę na każdym etapie kształcenia lekarza rodzinnego, zarówno przeddyplomowym jak i podyplomowym. Sama specjalizacja z medycyny rodzinnej odbywa się w dwóch formach: pozaetatowym dla lekarzy już zatrudnionych w podstawowej opiece zdrowotnej oraz w systemie etatowym. W okresie powinien on opanować przewidzianą programem szkolenia wiedzę i umiejętności praktyczne.

Alicja Łaska-Formejster, Proces kształtowania roli zawodowej lekarza rodzinnego