Bękart czy benkart? Jak to zapisać? Która forma jest poprawna?
Tytułowy wyraz to bardzo pogardliwe określenie dziecka, którego rodzice nie są małżeństwem. Niektórzy nazywają tak każde dziecko, do którego mają negatywny stosunek. W jaki sposób zapisać to słowo? Odpowiedź poniżej
Bękart czy benkart? Poprawna forma
Rzeczownik bękart zapisujemy przez literę ę. Według zasady ortograficznej samogłoski nosowe, takie ę, zapisujemy wtedy, kiedy znajdują się one przed spółgłoskami zwartymi, takimi jak: b, d, g, k, p, t. W słowie bękart samogłoska ę występuje przed literą k, dlatego zapis przez en jest w tym przypadku błędny.
Bękart to pogardliwe i pejoratywne określenie na dziecko pochodzące spoza związku małżeńskiego. Pogardliwie i obraźliwie określa się tak również dziecko, do którego mówiący wyraża swoją niechęć. Lepiej tego słowa nie używać.
W drukarstwie bękartem określa się błąd w łamaniu tekstu polegający na przeniesieniu i pozostawieniu ostatniego wiersza akapitu na początek następnej strony lub kolumny.
Bękart czy benkart? Przykład z literatury
Boczek rozrzewnił się. Wstał i wziął Dyzmę w objęcia.
— No widzisz pan, panie Nikodem, my swojaki z jednych stron, to musimy się wspomagać.
— Pewno — potwierdził Nikodem.
— Zawsze byłem pańskim przyjacielem. Inni odsuwali się od pana, że to, powiadali, bękart, niby z nieprawego łoża, podrzutek…
— Przestań pan, do cholery!
— Toż mówię, inni tak w całym Łyskowie na pana, a ja nic i nawet w swoim domu pana przyjmowałem…
— Wielkie mecyje — pogardliwie skrzywił się Dyzma.
— Kiedyś były wielkie — flegmatycznie zauważył Boczek — ale co będziemy się spierać.
Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kariera Nikodema Dyzmy
