Epikureizm – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia
Większość głównych nurtów filozoficznych narodziła się w starożytnej Grecji. Do jednego z tych najbardziej znanych niewątpliwie należy epikureizm. Czym się charakteryzował? Kto go zapoczątkował? Jakie są synonimy epikureizmu? Odpowiedzi na te pytanie znajdziecie w poniższym artykule.
Epikureizm – jak żyć, by być szczęśliwym
Termin epikureizm wywodzi się od imienia twórcy tego nurtu filozoficznego. Chodzi tu oczywiście o Epikura. Ten grecki filozof zapoczątkował ową doktrynę filozoficzną ok. 306 r. p.n.e., która obok stoicyzmu stała się jedną z dwóch najważniejszych filozofii antyku.
Podstawą filozoficznych rozmyślań zwolenników epikureizmu było pytanie, w jaki sposób osiągnąć szczęście w doczesnym, czyli innymi słowy ziemskim życiu.
Odpowiadając sobie na to pytanie, przedstawiciele epikureizmu doszli do wniosku, że osiągnięcie szczęścia możliwe jest wyłącznie przez doznawanie przyjemności i jednocześnie unikanie jakichkolwiek cierpień za wszelką cenę i na każdy możliwy sposób. Uważali oni tym samym, że przyjemność to najwyższe dobro, które prowadzi do szczęścia, czyli najwyższego celu.
Epikureizm sklasyfikował przyjemności, dzieląc je na przyjemności czynne (duchowe, np. czytanie, i fizyczne, np. jedzenie, seks), przyjemności bierne (na przykład podziwianie natury) oraz radość z samego faktu istnienia życia.
Przyglądając się bliżej epikureizmowi, można zauważyć, że oprócz cieszenia się najmniejszymi przyjemnościami życia codziennego poglądy tej filozofii mówiły także o unikaniu przesadnego wysiłku oraz skromnym, ale regularnym odżywianiu się.
Jako że filozofia to umiłowanie mądrości, w epikureizmie nie mogło też zabraknąć czegoś, co w miarę możliwości pozwalało na poszerzanie wiedzy i pracę nad umysłem. Dlatego zalecano, aby doskonalić w sobie te cechy przez rozmowy i czytanie.
Epikureizmem określa się nie tylko tę szkołę filozoficzną, lecz także postawę życiową, która polega na dążeniu do niczym nieskrępowanego korzystania z życia.
Epikureizm – przykłady użycia
- Rzymski poeta Horacy w swoich dziełach połączył elementy epikureizmu i stoicyzmu.
- Pogląd nazywany epikureizmem był krytykowany przez szkołę sceptyków.
- Epikureizmowi zarzucano, że pochwala egoizm oraz że jest dostępny wyłącznie dla elit.
Epikureizm – synonimy i wyrazy bliskoznaczne
Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest epikureizm, co to znaczy, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.
- Sybarytyzm,
- ludyzm,
- wygodnictwo.
Epikureizm – wyrazy pokrewne
- Epikurejczyk,
- epikurejski,
- epikurejska,
- epikurejskie.
Epikureizm – odmiana wyrazu
| liczba pojedyncza | |
| M. | epikureizm |
| D. | epikureizmu |
| C. | epikureizmowi |
| B. | epikureizm |
| N. | epikureizmem |
| Ms. | epikureizmie |
| W. | epikureizmie |
| liczba mnoga | |
| M. | epikureizmy |
| D. | epikureizmów |
| C. | epikureizmom |
| B. | epikureizmy |
| N. | epikureizmami |
| Ms. | epikureizmach |
| W. | epikureizmy |
Przykłady użycia wyrazu epikureizm w literaturze i prasie
We współczesnym filmie reklamowym dominują dynamika i żywotność, które związane są z ludźmi młodymi, przedsiębiorczymi, zaradnymi, nastawionymi pogodnie do życia – ludźmi odnoszącymi łatwo sukces. Ruch oddziałuje tu na system wartości. Wartościowe jest nie to, co osiągane na drodze rozwagi, długotrwałej pracy i wysiłku. Krótki i dynamiczny przekaz reklamowy uznaje za wartościowe to, co przychodzi bez wysiłku i jest łatwe do osiągnięcia. Z jednej strony degraduje wartości najwyższe, utożsamiając je z przedmiotami codziennego użytku, z drugiej jednak każe cieszyć się wszystkim, co człowieka otacza, i w tym sensie można go określić jako swoistą formę współczesnego epikureizmu.
Ewa Szczęsna, Poetyka reklamy
Atoli, jeśli empiryzm stanie się (jak to bywa bardzo często) sam dogmatycznym względem owych idei i śmiało przeczy temu, co leży poza dziedziną jego oglądowych poznań, to popada również w wadę nieskromności, będącą tutaj tym godniejszą nagany, iż przez to wyrządza niepowetowaną szkodę praktycznemu interesowi rozumu. To stanowi przeciwieństwo epikureizmu względem platonizmu.
Immanuel Kant, Krytyka czystego rozumu
