Insynuować – co to znaczy? Definicja, synonimy, przykłady użycia
Z całą pewnością większość z Was zna to słowo. Jeżeli to Wasz jedyny kontakt z insynuowaniem, to macie dużo szczęścia. Jednak ci, którzy doświadczyli tego zjawiska, wiedzą, że nie jest to nic przyjemnego. Co oznacza słowo insynuować? Jakimi synonimami można inaczej określić, że ktoś coś insynuuje? Tego dowiecie się z poniższego tekstu.
Insynuować – etymologia słowa
Czasownik insynuować pochodzi od łacińskiego insinuātiō oznaczającego ‘przenikanie do wnętrza’.
Insynuować – co to znaczy? Definicja słowa
Słowo insynuować oznacza ‘przypisywać komuś niestosowne czyny, zachowania, myśli lub intencje’. Insynuowanie zawsze jest niezgodne z prawdą. Jeżeli ktoś coś insynuuje, jest to krzywdzące dla osoby, która padła ofiarą tych pomówień, ponieważ są one niesłuszne.
Insynuować – synonimy i wyrazy bliskoznaczne
Pomocne w zapamiętaniu tego, co to znaczy insynuować, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.
- Przypisywać,
- wmawiać,
- pomawiać,
- wpierać,
- imputować,
- posądzać.
Insynuować – wyrazy pokrewne
- Insynuacja,
- insynuujący,
- insynuująca,
- insynuujące,
- insynuowanie,
- insynuowany,
- insynuowana,
- insynuowanie,
- insynuator.
Przykłady użycia wyrazu insynuować w literaturze
STOMIL
To by ci się podobało! Zdradzony mąż krwią zmywa hańbę. Gdzieś ty to wyczytał, w jakich starych romansach? Odpowiedz!
ARTUR
Ojciec mi insynuuje!
STOMIL
Wiedziałem, że młodość ceni idee ponad życie, ale nie wiedziałem, że mój własny syn poświęci dla nich własnego ojca. Siadaj. (Artur siada posłusznie) A teraz porozmawiamy. Chcesz przywrócić świat do normy. Dlaczego? O to nie pytam. Twoja sprawa. Nasłuchałem się o tym już dosyć od ciebie. I nie wtrącałem się w to, dopóki nie przebrałeś miary. Ale teraz dosyć! O, sprytnie to sobie wymyśliłeś. Tragedia – tego ci trzeba! Tragedia – od wieków najpełniejszy wyraz świata niewzruszonych pojęć.
Sławomir Mrożek, Tango
Cel był jasny. Oto przede wszystkim Anglia, a potem jednak i Francja, nie chciały usadowienia się za Pirenejami ani komunizmu, ani faszyzmu. Państwa te od wieku zneutralizowały Hiszpanię. […] Hiszpania komunistyczna byłaby wciągnięta w politykę sowiecką, Hiszpania faszystowska stałaby się partnerem Niemiec i Włoch. Tamte państwa zmierzały do uaktywnienia Hiszpanii, do pozwolenia, by odgrywała odtąd jakąś rolę, choćby rolę brillant second. Anglia i Francja nie chciały, nie chcą tego powrotu. Walka mogłaby być parę razy dla różnych stron zwycięsko rozstrzygnięta. Ale przewaga wojenna jest za każdym razem niwelowana. Tę wojnę reguluje się z oddali. Czeka na zupełne wykruszenie się sił po jednej i po drugiej stronie. Na ogólne osłabienie, ogólne wyczerpanie. Forsuje zmianę personelu. To nieinterwenci wspierają wszystkie intrygi przeciw Franco w Salamance, przeciw Caballerze w Walencji, insynuując każdej stronie, że z innymi ludźmi politycznymi gotowi byliby gadać, gotowi wspierać.
Ksawery Pruszyński, W czerwonej Hiszpanii
