Nagabywać – co to znaczy? Definicja, synonimy, przykłady

Czy czasownik nagabywać jest Wam znany? Czy używacie go? Jaką czynność oznacza słowo nagabywać? Jakie są jego synonimy? Przeczytajcie poniższy tekst, a poznacie definicję tego słowa, dzięki czemu będziecie mogli używać go poprawnie.

Nagabywanie w życiu codziennym

Czasem można usłyszeć, że ktoś kogoś nagabuje. Co to dokładnie znaczy? Czy jest w tym coś złego? Nie zawsze, choć czasem tak.

Nagabywać – co to znaczy? Definicja, czyli znaczenie słowa

Nagabywać to, innymi słowy, natarczywie poprosić o coś. Ale nie tylko. Występują jeszcze inne znaczenia nagabywania.

Gdy na przykład zdarzy się nam przebywać w innym mieście niż to, w którym mieszkamy, i szukać jakiegoś miejsca, do którego chcemy się dostać, zazwyczaj niespodziewanie zatrzymujemy kogoś, żeby zapytać go o drogę, z nadzieją, że ta osoba, do której się zwracamy, będzie w stanie nam pomóc. Wówczas również mamy do czynienia z nagabywaniem.

Gdy na przykład czekamy w kolejce do lekarza czy na przystanku autobusowym, podejmujemy próbę nawiązania rozmowy z innymi osobami. To jest również nagabywanie.

Nagabywać – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co znaczy nagabywać, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne:

Nagabywać – wyrazy pokrewne

Przykłady użycia słowa nagabywać w literaturze

Gdy nagabywano go o wzięcie udziału w zrzeszeniach mających zabarwienie polityczne, zapewniał, że zastanowi się nad tym poważnie, lecz że na razie ma tyle pracy, która absorbuje go całkowicie, iż nie może określić terminu.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kiwony

— To Jędrusia, przecież wiesz, że to wszystko Jędrusia. Ojciec, jak kupił, chciał śpichrz zrobić z pałacu, a meble sprzedać, ale się z Jędrusiem jakoś porachowali, że teraz pałac i wszystko, co w nim jest, jego. Ja ci dać nie mogę z tego, nie mogę. — Zaczęła energicznemi ruchami zaprzeczać możliwości dania czegokolwiek, bo Józia często ją o to nagabywała.

Władysław Stanisław Reymont, Fermenty

— Nie bądź taki sztywny!… Widzisz, oni mnie tam swymi hołdami zawsze rozkapryszą. Boję się potem jak dzie­cko każdej surowej twarzy… A wiesz — uniosła się nieco, przytuliła na chwilę twarz do jego ramienia — mimo zakazu — (nie gniewaj się!) — mimo zakazu śpiewałam aż trzy wasze…
Rzucił ramionami.
— Po co?
— No, ludzie szaleli po prostu! Dziennikarze nagabywali mnie aż tutaj w bramie.

Wacław Berent Próchno