Reduta – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia

Gdy pasjonaci historii słyszą o reducie, od razu wiedzą, o czym mowa. Inni zaś znają ten wyraz z rodzimej poezji epoki romantyzmu. O słynnej reducie Ordona w jednym ze swoich utworów pisał przecież nasz wielki wieszcz, Adam Mickiewicz. Dziś nikt już żadnej reduty nie buduje, jednak warto poznać znaczenie tego pojęcia, bo nigdy nie zaszkodzi poszerzyć swojej wiedzy. Czym zatem była reduta? Czy istnieją synonimy, którymi możemy to słowo zastąpić? Wyjaśnienia znajdziecie w poniższym tekście.

Co to jest reduta? Etymologia wyrazu

Omawiany wyraz, jakim jest reduta, ma najprawdopodobniej francuskojęzyczne pochodzenie. Zapożyczona do naszego języka reduta to spolszczona wersja francuskiego redoute.

Co to jest reduta? Znaczenie wyrazu

1 W wojskowości redutą określano pewien typ fortyfikacji. Dokładniej był to rodzaj szańca wybudowanego na planie koła lub kwadratu. Takie stanowisko obronne trudno było zdobyć, ponieważ najczęściej otoczone było ostrokołem i fosą, a dodatkowo wokół niego usytuowane były również ziemne wały obronne. Dzięki temu reduta stanowiła dobre miejsce do obrony na wypadek długotrwałego oblężenia. Ten typ umocnień budowano od około XVI wieku aż do początku I wojny światowej.

2 Dawniej gdy mówiło się o reducie, miano na myśli publiczny bal maskowy, na który można było wejść jedynie po nabyciu biletów.

Reduta – przykłady użycia

Reduta – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest reduta, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

W znaczeniu wojskowym

Reduta – wyrazy pokrewne

Alokacja – odmiana wyrazu

Przykłady użycia wyrazu reduta w literaturze

Reduty bywały liczne na początku i na końcu; zjeżdżało się na jedne pryncypalniejsze po 500 par masek, do tańca szło razem po 50 par, oprócz tych, którzy w osobnej pomniejszej sali rozmaite tańce cudzoziemskie tańcowali. W środku, gdy się niemi nasycili, nie bywało ciżby. Wtenczas najwięcej tylko ci służyli redutom, którzy dla zysku kart pilnowali; z kobiet zaś same wielkie panie, które chyba z przyczyny niezdrowia reduty opuszczały. Na redutach po zapłaconym bilecie te dwie rzeczy służyły wszystkim w powszechności darmo: światło i kapela, resztę trzeba było sowicie opłacić; kto potrzebował do posiłku szklanki wody czystej, nie dano tam darmo; trzeba było za nią, pijąc w kredensie, tam, gdzie stała, dać 12 groszy, a jeżeli miała być przyniesiona do innego pokoju, to tak drogo, jak zaprawna.

Jędrzej Kitowicz, Opis obyczajów i zwyczajów za panowania Augusta III

Przeciw nim sterczy biała, wąska, zaostrzona,
Jak głaz, bodzący morze, reduta Ordona.
Sześć tylko miała harmat. Wciąż dymią i świecą;
I nie tyle prędkich słów gniewne usta miecą,
Nie tyle przejdzie uczuć przez duszę w rozpaczy,
Ile z tych dział leciało bomb, kul i kartaczy.
Patrz, tam granat w sam środek kolumny się nurza,
Jak w fale bryła lawy, pułk dymem zachmurza;
Pęka śród dymu granat, szyk pod niebo leci
I ogromna łysina śród kolumny świeci.

Adam Mickiewicz, Reduta Ordona

W państwach o bogatej tradycji rynków kapitałowych, i w rezultacie o wysokiej ich randze w procesach alokacji zasobów, dominuje model banków wyspecjalizowanych, działających na rynkach papierów wartościowych. Przykładem jest bank inwestycyjny, który jako wyspecjalizowana instytucja finansowa świadczy usługi z zakresu pośrednictwa na rynku papierów wartościowych, zarządza funduszami, spełnia funkcje instytucji doradczej dla firm. Uczestniczy w długoterminowym finansowaniu inwestycji, a także realizuje własne inwestycje na rynku kapitałowym.

Bogusław Pietrzak, Zbigniew Polański, System finansowy w Polsce