Wrażenie czy wrarzenie? Jak to zapisać? Która forma jest poprawna?
Może być pierwsze, dobre, przyjemne, miłe, złe, fałszywe, mylne, nieodparte. Te wszystkie przymiotniki określają jeden rzeczownik. Choć każdy wie, co ten rzeczownik oznacza, to już nie wszyscy wiedzą jak poprawnie należy go zapisać. Wrażenie czy wrarzenie? Nawet gdy jesteście w gronie tych, którzy nie znają prawidłowej formy nie musicie się tym przejmować, gdyż potrzebną pomoc w wyjaśnieniu tej ortograficznej zagadki znajdziecie w poniższym tekście poradnikowym.
Wrażenie czy wrarzenie? Poprawna forma
Rzeczownik wrażenie zapisujemy z użyciem spółgłoski ż. Jednak tej pisowni nie wytłumaczy nam żadna z obowiązujących w języku polskim zasad ortograficznych. Jedyne, co możemy w tej sytuacji zrobić, to po prostu zapamiętać poprawną formę.
Słowo wrażenie wywodzi się od występującego w dawnej mowie przedrostkowego czasownika wrazić lub wrażać, który miał oznaczać 'uderzyć, zrobić, sprawić wrażenie, oddziałać'.
Wrażenie czy wrarzenie? Już wiesz jak jest poprawnie!
W języku polskim wrażenie występuje w trzech znaczeniach:
-
- Pod pojęciem wrażenia rozumie się określony stan psychiczny, reakcja psychiczna, które są wywołane jakimś bodźcem.
- Mówiąc o jakimś wrażeniu mamy też oczywiście na myśli jakieś przeżycie, zwłaszcza takie, które jest bardzo silne.
- Wrażeniem określamy również reakcję narządu zmysłowego na bodziec zewnętrzny.
Wrażenie czy wrarzenie? Przykłady zdań
- Uczestniczka teleturnieju zrobiła piorunujące wrażenie swoim występem. Wykazała się ogromną wiedzą.
- Wspólny wyjazd nad morze był dla nas niezapomnianym wrażeniem.
- Gdy zobaczyła, co dostała ode mnie w prezencie oniemiała z wrażenia. Była zadowolona.
- Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że skądś znam tę dziewczynę.
- Gdy przygotujecie tę potrawę, czekają was niezwykłe doznania wrażeń smakowych.
- Moje ulubione piosenki dostarczają mi pięknych artystycznych wrażeń.
Wrażenie czy wrarzenie? Przykłady z literatury
Wziąłem do rąk jedną z Biblii wyratowanych z okrętu i zacząłem czytać. Ale umysł mój tak był wyczerpany chorobą, że przez czas długi zrozumieć nie mogłem słów Pisma świętego. W końcu oczy me spoczęły na zdaniu: — Wzywaj mnie w potrzebie, ja cię ocalę, ty zaś wielbij imię moje!
Uczyniło to na mnie niesłychanie silne wrażenie. Po raz pierwszy w życiu ukląkłem i roniąc gorące łzy zacząłem błagać Boga, by spełnił obietnicę i ocalił mnie, bowiem wzywałem go z taką wiarą w złej chwili.
Daniel Defoe, Robinson Crusoe
(...) ja w ogóle kochałem zmrok, to była jedyna chwila, kiedy miałem wrażenie, że może się stać coś wielkiego, że po zmierzchu, o zmroku wszystkie rzeczy są piękniejsze, wszystkie ulice, wszystkie place, że wszyscy ludzie wieczorem, gdy tak idą, są piękni niczym bratki, miałem nawet wrażenie, że ja również jestem pięknym młodym mężczyzną, o zmroku lubiłem przeglądać się w lustrze, lubiłem widzieć swoje odbicie w szybach wystaw sklepowych, nawet kiedy po zmierzchu dotykałem palcami twarzy, stwierdzałem, że nie mam ani jednej zmarszczki, ani koło ust, ani na czole, że z nadejściem zmroku w codziennym życiu nastąpiła ta pora, której na imię piękno.
Bohumil Hrabal, Zbyt głośna samotność
