Powściągliwy – czyli jaki? Definicja, synonimy, słownik
Czy zetknęliście się kiedyś z przymiotnikiem powściągliwy? Z całą pewnością tak. Wiecie więc, że jest to określenie pewnych cech człowieka. Jakie cechy charakteryzują osobę powściągliwą? Jakimi synonimami możemy inaczej określić kogoś powściągliwego? O tym przeczytacie w poniższym tekście.
Powściągliwy – czyli jaki? Znaczenie słowa
Przymiotnik powściągliwy oznacza człowieka umiejącego nad sobą panować. Potocznie o kimś powściągliwym, mówi się, że trzyma nerwy i emocje na wodzy. Osobą powściągliwą jest więc ktoś taki, który uzewnętrznia swoje myśli i uczucia, ale robi to w sposób ostrożny i spokojny. Człowiek powściągliwy nie spoufala też się ze wszystkimi. Niektóre osoby ze swojego otoczenia trzyma na pewien dystans. Cechami osoby powściągliwej są: samokontrola i umiarkowanie.
Powściągliwy – synonimy i wyrazy bliskoznaczne
Pomocne w zapamiętaniu tego, co to znaczy powściągliwy, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.
- Umiarkowany,
- wstrzemięźliwy,
- oględny,
- rozważny,
- ostrożny,
- oszczędny,
- delikatny,
- subtelny,
- taktowny,
- aluzyjny,
- wymijający,
- dyplomatyczny,
- eufemistyczny.
Powściągliwy – wyrazy pokrewne
- Powściągliwie,
- powściągliwa,
- powściągliwe,
- powściągliwość.
Powściągliwy – kolokacje, czyli popularne połączenia z tym słowem
- Powściągliwy ton, powściągliwe milczenie, stanowisko, zachowanie,
- powściągliwy człowiek, wyjątkowo powściągliwy, spokojny i powściągliwy.
Przykłady użycia wyrazu powściągliwy
Spontaniczna, żywiołowa i bezpośrednia poetka [...] jest zupełnym przeciwieństwem powściągliwego, dystyngowanego dżentelmena.
Miłość przyszła w porę, „Metropol”
W saloniku panny Vinteuil stał na kominku portrecik jej ojca. Żywo podeszła do niego w chwili, gdy na gościńcu rozległ się turkot pojazdu; potem rzuciła się na kanapę i przysunęła stoliczek, gdzie postawiła portret, podobnie jak pan Vinteuil położył niegdyś koło siebie utwór, który miał ochotę przegrać moim rodzicom. Niebawem weszła przyjaciółka. Panna Vinteuil przywitała ją, nie wstając, z rękami zaplecionymi na karku i cofnęła się w przeciwny kąt sofy, jak gdyby czyniąc jej miejsce. Ale natychmiast uczuła, że narzuca niejako gościowi pozycję, może niepożądaną. Pomyślała, że przyjaciółka będzie może wolała usiąść opodal na krześle; zlękła się własnej niedelikatności; w sercu jej zjawiły się skrupuły; zajmując z powrotem całą sofę, zamknęła oczy i zaczęła ziewać dla okazania, że chęć snu jest jedyną przyczyną jej pozycji. Mimo szorstkiej i władczej poufałości, z jaką panna Vinteuil traktowała przyjaciółkę, poznałem w niej pokorne i powściągliwe gesty jej ojca, jego nagłe skrupuły.
Marcel Proust, W stronę Swanna
