Uzurpator – kto to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia

Wyraz uzurpator ma wydźwięk wyłącznie negatywny. Zachowanie, które przejawia uzurpator, rzadko jest akceptowane społecznie. Kogo określamy tym mianem? Czy to słowo możemy zastąpić jakimiś synonimami? Odpowiedzi znajdziecie w poniższym tekście.

Uzurpator – kto to jest? Znaczenie wyrazu

Wyraz uzurpator wywodzi się z łaciny, od słowa usurpator, które można przetłumaczyć jako ‘przywłaszczyciel’. Uzurpatorem określa się człowieka, który bezprawnie lub bez uzasadnionego powodu nie tylko rości sobie prawo do jakiegoś stanowiska, tytułu, godności, funkcji lub ogólnie szeroko pojętej władzy, lecz także przywłaszcza sobie te przywileje bez zgody otoczenia. Choć pojęcie uzurpator od zawsze nierozerwalnie łączy się ze sprawowaniem władzy w sensie politycznym, to tego słowa można użyć także w przenośni, określając nim każdego, kto przypisuje sobie jakikolwiek rodzaj władzy.

Uzurpator – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, co to znaczy uzurpator, kto to jest, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.

Uzurpator – wyrazy pokrewne

Kolokacje, czyli popularne połączenia wyrazowe ze słowem uzurpator

Uzurpator – odmiana wyrazu

Przykłady użycia wyrazu uzurpator w literaturze

Kiedy Reza Khan dokonuje przewrotu i wkłada koronę szacha, Mossadegh występuje przeciw niemu z całą gwałtownością, uważając go za stupajkę i uzurpatora, i na znak protestu rezygnuje z parlamentu i wycofuje się z życia publicznego. Po upadku Rezy Khana przed Mossadeghem i ludźmi jego pokroju otwiera się wielka szansa. Młody szach jest człowiekiem, którego w tamtym okresie bardziej interesują zabawy i sport niż polityka, istnieje więc możliwość stworzenia w Iranie demokracji i zdobycia dla kraju pełnej niezależności. Siły Mossadegha są tak duże, a jego hasła tak popularne, że szach jest odsunięty na ubocze. Gra w piłkę nożną, lata swoim prywatnym samolotem, urządza bale maskowe, rozwodzi się i żeni, jeździ do Szwajcarii na narty.

Ryszard Kapuściński, Szachinszach

Sylwetka Lechonia jest tak uderzająca, że chciałbym przytoczyć z książki Terleckiego chociażby pół stronicy. Często własna inteligencja zwodziła go na manowce. Inteligencja jasnowidząca oślepiała tego, kto ją posiadał. Bywają wady cnót, bywają też wynaturzenia płynące z ponadnormalnych darów natury. Tak było z inteligencją Lechonia. Prowadziła go ona do pychy. Czyniła zeń okrutnego prześmiewcę, uzurpatora, tyrana, który sprawował bezlitosny terror intelektualny. Jego sądy o ludziach i oceny literackie cechował często niepohamowany, niczym nie kontrolowany subiektywizm. W świecie świetnego rozeznania rządziła dowolność i arbitralność.

Jerzy Stempowski, Szkice literackie. Klimat życia i klimat literatury:1948–1967