Abnegat – kto to jest? Definicja, synonimy, przykłady

Abnegat jest jednym ze słów, które są błędnie rozumiane. Dlaczego? Ponieważ są osoby, które uważają, że abnegat to synonim ignoranta, a wcale tak nie jest. Jeżeli definicja abnegata nie jest Wam znana, przeczytajcie niniejszy tekst. Dzięki temu będziecie mogli używać tego słowa w poprawnym znaczeniu, a w razie czego zastąpić je jego synonimami, które również tutaj znajdziecie.

Abnegat – kto to jest? Co to znaczy? Definicja, czyli znaczenie słowa

Słowa abnegat można używać w dwojakim znaczeniu. Początkowo abnegatem określano osobę, która nie przywiązuje większej wagi do różnych korzyści, jak na przykład dobra materialne. Abnegatowi nie były potrzebne do szczęścia ani wygody, ani przyjemności. Rezygnacja z nich nie stanowiła dla niego najmniejszego problemu, ponieważ jego potrzeby były bardzo skromne.

Jako że język jest żywym tworem, czasem jest tak, że pewne słowa zmieniają swoje znaczenie lub je rozszerzają. Tak też było w przypadku abnegata. Co więcej, pierwotne znaczenie niemal zostało zapomniane. Gdy dziś mówimy o abnegacie, nazywamy w ten sposób kogoś, kto nie dba o swój wygląd zewnętrzny. Dotyczy to ubioru oraz higieny osobistej.

Abnegat – synonimy i wyrazy bliskoznaczne

Pomocne w zapamiętaniu tego, kto to jest abnegat, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne:

Wyrazy pokrewne

Przykłady użycia słowa abnegat w literaturze

Na pierwszym piętrze stanęli przed wysokimi lśniącymi drzwiami. Pani Domaszkowa szeptem upominała syna, by bardzo dziękował, by pocałował stryja w rękę, by tylko Boże broń nie wspomniał o swoim ojcu, bo pan Cezary nie znosił nieboszczyka, nazywając go lekkoduchem i abnegatem.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kiwony

Dokądkolwiek zwrócono starania — zewsząd pod rozmaitszymi pretekstami następowała odmowa. Tymczasem Barnawska nie myślała czekać. Puszczony został przez nią w żywy ruch sam Horst. I dziwna to była dla wszystkich rzecz: ten abnegat w parę dni wynalazł miejsce.

Stefan Żeromski, Dzieje grzechu

Stały wyścig z czasem, aby być w pełni sprawnym, aby dorównać młodym, wyczerpywał jego siły. Nie dbał o siebie. Chodził zawsze źle ubrany, nie troszczył się o zewnętrzny wygląd, nosił jakieś staromodne długie płaszcze. Ale to był Wilek, trochę dziwak, trochę abnegat , nie zwracano więc uwagi na jego powierzchowność.

Tadeusz Kwiatkowski, Panopticum