Chołota czy hołota? Która forma jest poprawna?
Nocny hałas zza okna spędza Wam sen z powiek, więc w ramach bezsenności zaczęliście rozmyślać nad polską ortografią? Kto jest sprawcą Waszej insomnii – chołota czy hołota? Z tego artykułu dowiecie się, jak poprawnie (acz potocznie!) nazwać tę hałasującą grupę osób.
Chołota czy hołota – która forma jest poprawna?
Chołota czy hołota? Poprawna forma.
Jedyną poprawną formą jest zapis hołota. Polacy niestety dość często borykają się z tą ortograficzną zagwozdką, dlatego warto zapoznać się z przykładami, które pomogą utrwalić poprawną pisownię:
- To nie jest normalna młodzież, to jest zwykła hołota!
- Jestem niewyspana, bo jakaś hołota hałasowała pod moim oknem do białego rana.
- Nie zadawaj się z tą hołotą.
Chołota czy hołota? Zasady pisowni i etymologia
By odpowiedzieć na pytanie, dlaczego używamy zapisu z h, musimy odnieść się do etymologii słowa hołota – w języku staropolskim występował wyraz gołota (rzeczownik określający ludzi ubogich), w którym w ramach ewolucji języka polskiego głoska g została zastąpiona głoską h – i tak powstała współczesna hołota.
Więcej o zasadach pisowni z ch i h znajdziecie w artykule: Zasady pisowni z ch i h. Kiedy piszemy ch, a kiedy h?.
Hołota czy chołota? Już wszystko jasne! Przykłady z literatury
Życie jest krynicą rozkoszy; lecz gdzie i hołota pija, tam wszystkie studnie są zatrute.
Friedrich Nietzsche, Tako rzecze Zaratustra
— Hej, hej! Wy tam, hołota! Skończona rzecz, skończona rzecz! Do domu, precz!
E. T. A. Hoffmann, Złoty garnek
W. KSIĄŻĘ
Włóczęga, hołota,
człowiek podły — potrzebna nam jest jego cnota.
Stanisław Wyspiański, Noc listopadowa
Hołocie uszliśmy z drogi, wszystkim tym gardłaczom i bazgraczom, tym muchom pstrzącym, tej woni kramarskiej, tym pokurczom próżności, temu cuchnącemu oddechowi —: pfe, żyć pośród hołoty, — pfe! pośród hołoty znamionować pierwszych! Och, wstręt! wstręt! wstręt! Cóż na nas królach zależy! —
Friedrich Nietzsche, Tako rzecze Zaratustra
