Słabowidzący czy słabo widzący? Słabosłyszący czy słabo słyszący? Razem czy osobno?

Zasady pisowni łącznej i rozłącznej bywają niejasne. Kto wie, jak prawidłowo napisać: słabowidzący czy słabo widzący? Słabosłyszący czy słabo słyszący? Zamiast się zniechęcać i pisać „niewidomy” lub „głuchy” (to nie zawsze są trafne zamienniki), koniecznie przeczytajcie ten tekst.

Słabowidzący czy słabo widzący? Razem czy osobno?

Jak brzmi reguła? Wyrażenia, w których pierwszy człon jest przysłówkiem, a drugi przymiotnikiem lub imiesłowem przymiotnikowym określanym przez ten przysłówek, zazwyczaj pisze się rozdzielnie: słabo widzący, słabo słyszący. Jednocześnie w nazwach wielu placówek zauważamy zgoła inną pisownię: Specjalny Ośrodek dla Dzieci Słabowidzących, Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Słabosłyszących. Formy słabowidzących i słabosłyszących zostały zapisane poprawnie. Skąd więc to odstępstwo?

Cecha stała

Podaną na początku regułę należałoby rozwinąć. Jeżeli mamy na myśli cechę stałą, czyli na przykład jakieś schorzenie, powinniśmy zastosować pisownię łączną: słabowidzący, słabosłyszący. Są to cechy osób, które mają poważną wadę wzroku lub słuchu. Analogicznie zapiszemy: dalekowidzący, krótkowidzący.

Stan tymczasowy

Z kolei jeśli chcemy przekazać stan tymczasowy, obowiązuje pisownia rozłączna. Z tego powodu człowieka, który kieruje autem w nocy w rzęsistym deszczu, nazwiemy słabo widzącym (choć na co dzień może mieć sokoli wzrok), a osoba zmęczona hałasem (po głośnym koncercie) może stać się na kilka godzin słabo słysząca.

Mamy nadzieję, że pomogliśmy Wam w rozwiązaniu kolejnej zagadki ortograficznej. Czy macie propozycje tematów, w których rozwikłamy problemy polskiej pisowni?