Uosobienie – co to jest? Definicja, synonimy, przykłady
Wyraz taki jak uosobienie z całą pewnością jest Wam znany z lekcji języka polskiego, szczególnie wtedy, gdy używa się go przy interpretacji różnych utworów literackich. To oczywiście personifikacja. Jednak uosobienie posiada też inne znaczenia. Jakie? Tego dowiecie się z treści poniższego tekstu. Znajdziecie w nim również synonimy uosobienia.
Uosobienie – co to jest? Definicja słowa
1Uosobieniem nazywamy osobę bądź rzecz reprezentującą jakąś cechę lub wartość w najwyższym stopniu. Uosobienie jest wyobrażeniem, wcieleniem w jakiejś osobie, istocie pewnych cech, pojęć, zjawisk. Przykładowo: osobę, która pomaga innym, nazywamy uosobieniem dobroci, kobietę o wyjątkowej urodzie nazywamy uosobieniem piękna.
2O uosobieniu mówimy również wtedy, gdy nadajemy cechy ludzkie zjawiskom, przedmiotom lub zwierzętom. Ten zabieg literacki inaczej nazywa się personifikacją.
Uosobienie – synonimy i wyrazy bliskoznaczne
Pomocne w zapamiętaniu tego, co to jest uosobienie, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne.
Uosobienie – synonimy w pierwszym znaczeniu
- Ucieleśnienie,
- wcielenie,
- reprezentant,
- wzór,
- ideał.
Uosobienie – kolokacje, czyli popularne połączenia z tym słowem
- Uosobienie chaosu, cnót, dobroci, kobiecości, łagodności, mądrości, męskości, miłości, niewinności, siły, seksu, spokoju, zła,
- uchodzić, uważać, uznawać kogoś za uosobienie czegoś.
Wyrazy pokrewne
- Uosobić,
- uosabiać.
Przykłady użycia wyrazu uosobienie
Uczestników przedwojennych igrzysk olimpijskich i dwóch powojennych łączy szczególna charyzma, wymuszająca na nich konieczność uosobienia trzech pryncypiów: honoru, godności i bezinteresowności. Swoje postępowanie olimpijczyk opiera na rycersko-dżentelmeńskim kodeksie sportowym. Manifestowanie szczególnie cenionej godności osobistej jest uzewnętrznieniem cech wzbudzających szacunek otoczenia.
Anna Pawlak, Olimpijczycy Polscy sportowcy w latach 1924–1998
Totalizacja przedmiotu, polegająca na czynieniu go równocześnie i realizacją, i uosobieniem wartości, prowadzi do identyfikacji cielesności z wartościami duchowymi. Totalizacja oznacza także podporządkowanie wartości, celów medialnych jednemu celowi ostatecznemu – idei szczęścia. We własnej realizacji toposu tworzenia kultura pokonsumpcyjna dokonuje więc swoistego przesunięcia – podmiany znaczących składników i przesunięcia akcentu wartości. Uczynienie przedmiotu dawcą (medium) piękna, dobra, pożytku, a za ich pośrednictwem szczęścia, uwydatnia także wartość przyjemności.
Ewa Szczęsna, Poetyka reklamy
