Impertynent – kto to jest? Definicja, synonimy, przykłady użycia
Impertynent to słowo o wiele bardziej eleganckie niż ktoś, kto zasługuje na to miano. Takich gości wolimy nie zapraszać, a gdy już się pojawią w naszym domu, myślimy o jak najszybszym zakończeniu spotkania. Czy impertynenta da się po(ś)lubić? Jak go rozpoznać, co należy o nim wiedzieć? Spieszymy z odpowiedziami!
Impertynent – kto to jest? Znaczenie słowa
Impertynent to osoba, która zachowuje się względem kogoś niegrzecznie, bezczelnie i złośliwie. Za poprawną formę uznaje się także odpowiednik żeński – impertynentka.
Przykład z życia
Jest pan wyjątkowo grubiański, nie życzę sobie na tym przyjęciu takich impertynentów!
Impertynent – synonimy i wyrazy bliskoznaczne
Pomocne w zapamiętaniu tego, kto to jest impertynent, co oznacza to słowo, będą na pewno synonimy i wyrazy bliskoznaczne:
- aferzysta,
- arogant,
- awanturnik,
- furiat,
- zgryźliwiec.
- złośliwiec.
Impertynent – wyrazy pokrewne
- impertynencja – obraźliwe zachowanie, np. Nie wiedziałam, że mogę się spodziewać z twojej strony takiej impertynencji.
- impertynentka – kobieta, która zachowuje się względem kogoś niegrzecznie, np. Ona wcale nie jest sympatyczna, to istna impertynentka!
- impertynencki – przymiotnik rodzaju męskiego, np. Ten mężczyzna jest impertynencki.
- impertynencka – przymiotnik rodzaju żeńskiego, np. Twoja żona bywa bardzo impertynencka.
- impertynenckie – przymiotnik rodzaju nijakiego, np. Na wczorajszym przyjęciu moje dzieci były bardzo impertynenckie.
- impertynencko – przysłówek, np. Zachowuje się pani impertynencko!
Etymologia słowa
Wyraz impertynent wywodzi się z języka francuskiego – impertinent.
Przykłady użycia słowa impertynent
— Każda jest wyjątkową, dopóki nam karku nie nadkręci. Prawda, że nie znam tej, ale znam inne. Ażeby nad kobietami odnosić wielkie zwycięstwa, trzeba być w miarę impertynentem i w miarę bezczelnym: dwie zalety, których ty nie posiadasz.
Bolesław Prus, Lalka
Najpierw jednak d'Artagnan zapragnął zobaczyć, jak wygląda impertynent, który pozwala sobie żarty z niego stroić. Utkwił w nieznajomym dumne spojrzenie i zauważył, iż był to mężczyzna od czterdziestu do czterdziestu pięciu lat, o oczach czarnych i przenikliwych, cerze bladej, z nosem mocno wydatnym i czarnemi, pięknie ułożonemi wąsami; (…)
Aleksander Dumas, Trzej muszkieterowie
