Kupować czy kupywać? Oto jest pytanie!
Pewnie nie raz zdarzyło się Wam usłyszeć, jak ktoś informował Was, że lubi sobie kupywać różne rzeczy. Niektórym na dźwięk tej formy włos jeży się pewnie na głowie. Czy słusznie? Kupować czy kupywać? Jak to poprawnie zapisać? Czy wiecie, która z tych form jest poprawna, a która w słowniku NIE występuje?
Kupować czy kupywać? Która forma jest poprawna?
Kupować czy kupywać? Która forma jest poprawna?
Ogłaszamy wszem wobec: tylko kupować.
Słowo kupować to bezokolicznik oznajmiający czynność robienia zakupów. Jest to czasownik niedokonany, odpowiadający dokonanemu kupić. Występuje tylko w formie kupować. Forma kupywać jest niepoprawna. Taką informację możemy znaleźć m.in. w Wielkim słowniku poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego.
Z czego wynika problem z zapisem?
Niestety, język polski niekiedy bywa dla nas, jego zwykłych użytkowników, bardzo niełaskawy. Ktoś może bowiem się oburzyć i rzec: „Ale przecież mówi się zakupywać i odkupywać! Gdzie tu logika?!”. Owszem ‒ w języku polskim istnieją takie formy, jak dokupywać (od dokupić), odkupywać (od odkupić), przekupywać (od przekupić), skupywać (od skupić) itd. Zatem analogicznie powinniśmy od kupić utworzyć bezokolicznik kupywać, prawda? Nic bardziej mylnego. Cząstka –ować w bezokoliczniku kupować do typowych zatem nie należy. Trzeba, o zgrozo, po prostu ją zapamiętać.
A to ciekawe
Niezwykle interesujące są tendencje w języku i to, jak niekiedy bardzo przychylnym okiem językoznawcy na nie spoglądają, ponieważ od czasowników niedokonanych wymienionych w poprzednim akapicie możemy utworzyć formy oboczne, wzorowane na naszym kupować. A zatem możemy powiedzieć: dokupywać albo dokupować, skupywać lub skupować itd.
Na razie są to formy potoczne, dlatego my zachęcamy Was do stosowania tych pierwszych, od lat już w polszczyźnie zadomowionych. Naszym zdaniem forma kupywać raczej w użyciu się nie pojawi, zatem najlepiej ją po prostu wyrzucić z głowy na zawsze. ☺
Kupować czy kupywać? Już wszystko jasne! Przykłady użycia słowa kupować w literaturze
Podziwiałem wielu ludzi. Uważałem siebie za krzywe drzewo, dlatego proste drzewa zasługiwały na moje hołdy. Co prawda trzeba pamiętać o tym, co zdarza się nam przed Bożym Narodzeniem, kiedy wybieramy się kupować choinkę. Rzędy ślicznych drzewek, z daleka wszystkie zdają się znakomite, ale z bliska prawie żadne nie odpowiada naszym wymaganiom drzewka idealnego. Jedno jest za chude, drugie za krzywe, trzecie za niskie i tak dalej. Tak samo z ludźmi: pewnie inni przedstawiali mi się tak imponująco dlatego, że nie znałem ich bliżej, natomiast moje własne nędze były mi dobrze znane.
Czesław Miłosz, Abecadło Miłosza
– No i co? – Chciałem go zniechęcić, ale on w gruncie rzeczy mówił do siebie. Szedł z rękami w kieszeniach, z podniesioną głową, z oczami utkwionymi gdzieś w tej masie ludzi idących sprzedawać i kupować, i musiałem go przytrzymać za łokieć, bo chciał się wpakować na jezdnię przy czerwonym świetle. Poszliśmy w stronę parku, lecz on zatrzymał się na chodniku i szukał w kieszeniach papierosów, których nie miał, więc dałem mu jednego i przypaliłem.
– No i nic. Ale zawsze mnie uderzała przypadkowość tego, co robiła cała masa ludzi.
Andrzej Stasiuk, Biały kruk
— Czyście wy wszyscy powariowali? — wołał stary podnosząc ręce. — Wzbraniacie nam kupować ziemię! Dlaczego? Z jakiego prawa?…
Władysław Stanisław Reymont, Chłopi
Mógłby nas kto zobaczyć z partii, która sobie poprzysięgła nie kupować nigdy niczego od podejrzanych ludzi.
Cypran Kamil Norwid, Za kulisami
?
